---

Veel mensen dromen van een reis naar het buitenland. Helaas gooit corona roet in het eten en zijn reizen naar het buitenland beperkt. Toch zijn er studenten die in de coronatijd de kans hebben gegrepen om in het buitenland te studeren of stage te lopen. Ik sprak met Fenna (24). Zij begon afgelopen winter aan haar stage op Bonaire. Hoe is het voor haar om in coronatijd in het buitenland te wonen? 

‘Let’s go!’

Het is al wat later op de dag wanneer ik mijn laptop open voor een Skypegesprek met Fenna. Op Bonaire is het namelijk zes uur vroeger dan hier in Nederland. Het beeld springt aan en ik zie Fenna op de bank zitten, ze vertelt mij over haar ervaringen van de afgelopen maanden. Ik ben benieuwd wat haar gedreven heeft om in deze onzekere tijd naar de andere kant van de wereld te vertrekken. “Ik zit nu in het laatste jaar van mijn internationale pabostudie. Dat betekent ook dat ik mijn laatste stage zou gaan lopen. Oorspronkelijk was ik van plan om naar Peru te gaan, maar ons werd al vrij snel vertelt dat die reis helaas niet door zou gaan vanwege het coronavirus. Daarom kregen wij te horen dat we alleen mochten afreizen naar een land waar we een paspoort van hebben of in Nederland moesten blijven. Enige tijd later werden we in een teamsmeeting gegooid waarin we een lijst te zien kregen met Nederlandse scholen waar we stage konden gaan lopen. Hier stond een school bij op Bonaire; we mochten hier naartoe omdat Bonaire een bijzondere gemeente is van Nederland. Mijn eerste gedachte was meteen ‘let’s go!’, ik schreef mij in en kreeg toestemming om hierheen te komen.”

Het laatste wijntje

“Vanwege corona had het plannen van de reis nog wel wat voeten in de aarde. Ik ging samen met een vriendin en we hadden maar een maand om alles te regelen. Zo moesten we natuurlijk rekening houden met een coronatest. Rondom die testen was in die periode (januari) nog veel onduidelijk. We wisten niet of er een test beschikbaar zou zijn en de kans bestond natuurlijk dat we positief zouden testen. Het moment van de test zorgde dan ook voor veel spanning. Gelukkig testten we negatief en kon de reis doorgaan. Uiteindelijk brak de dag van vertrek aan. Tot het moment dat het vliegtuig opsteeg geloofde ik gewoon niet dat alles goed zou gaan. De avond daarvoor zat ik met mijn ouders op de bank nog een laatste wijntje te drinken, maar ik had het gevoel dat er nog van alles mis kon gaan. De voorpret die je normaal gesproken voor zo’n reis hebt was door alle omstandigheden heel anders. Eenmaal in het vliegtuig stuurde ik nog een foto naar mijn ouders om te bevestigen dat ik echt in het vliegtuig zat, want ik besefte het zelf niet.”

‘We did it!’

“Toen ons vliegtuig de landing inzette en we naar buiten keken, zagen we het eiland met daaromheen de prachtige blauwe zee en het witte strand. Toen keken we elkaar wel even met tranen in de ogen aan, met het gevoel van ‘We did it!.’ We hadden de juiste keuze gemaakt door gewoon te gaan, ondanks alle zware weken die eraan vooraf waren gegaan. Rond 17.00 uur zetten we onze eerste stap op het eiland. Het was echt bloedheet, deze hitte waren we natuurlijk al anderhalf jaar niet meer gewend. Het voelde heel onwerkelijk om hier te zijn. De volgende ochtend zijn we bij een strandje in de buurt gaan zwemmen. Eenmaal in het helderblauwe water keken we elkaar nogmaals aan en zeiden we “Ja, we zijn op Bonaire.” Toen pas drong het echt tot mij door dat ik hier daadwerkelijk was.”

Een normaal leven

Wanneer ik Fenna naar het coronavirus op het eiland vraag, weet ze een duidelijk verschil te benoemen met Nederland. “In Nederland gaat alles over corona; iedereen heeft het erover al het nieuws draait om corona en mensen zijn veel angstiger. Natuurlijk is er op Bonaire ook corona en zijn er mensen die niet de deur uitgaan, maar er wordt op een relaxtere manier mee omgegaan. De highlites worden besproken, maar het leven draait hier niet om corona. Wanneer ik met mijn moeder bel is het eerste wat ze zegt vaak dat het in Nederland zo slecht gaat met de cijfers. Dan denk ik echt “ohja, corona is er ook nog!” Op dit moment verkeert het eiland in risiconiveau vier. De terrassen, winkels en scholen zijn open en ook de avondklok is weg; het leven lijkt eigenlijk weer heel normaal hier.”

Een dubbel gevoel

“Toch voelt het ook een beetje dubbel om hier te zijn. Ik denk dat ik een beetje dezelfde mentaliteit heb als de mensen hier op het eiland als het gaat om corona. Daarbij zie ik dagelijks vliegtuigen landen met toeristen die een weekje komen. Ik zou heel graag willen dat mijn ouders ook langskomen, maar ik begrijp wel dat ze in Nederland blijven. Hierover heb ik soms ook discussies met hen. Zij zien op televisie dat er alleen noodzakelijke reizen plaats mogen vinden, terwijl ik het idee heb dat veel Nederlanders zich daar niet aan houden. Ik zie ze hier gewoon op het eiland rondlopen en vind dat mijn ouders ook gewoon kunnen komen. Ook merk ik dat ik anders met deze reis omga. Ik stuur veel minder foto’s naar familie en vrienden, omdat ik mij sneller schuldig voel dat ik hier nu ben. Veel mensen kunnen bijvoorbeeld echt niet op reis, bijvoorbeeld door hun werk in de zorg. Ik heb het gevoel dat ik mijn blijdschap iets minder goed kan delen door deze situatie.” 

De toekomst

Plots valt de verbinding weg en eindigt het gesprek. Een paar minuten later belt Fenna en vertelt ze dat de stroom is uitgevallen in haar appartement. Vanwege de hoge belkosten vraag ik of ze via WhatsApp een spraakopname wil sturen waarin ze beschrijft hoe ze haar toekomst voor ogen heeft. Even later krijg ik een berichtje en luister ik naar haar verhaal. Op de achtergrond hoor ik de geluiden van de zee, het strand, pratende mensen en muziek. Ik voel me een beetje nostalgisch; deze geluiden heb ik al een lange tijd niet meer bij elkaar gehoord. Fenna’s verhaal zet mij aan het denken. Ooit zou ik zo’n zelfde stap willen zetten, om te studeren in het buitenland, maar toch houdt corona mij wel tegen.

“Inmiddels heb ik een baan aangeboden gekregen hier op mijn stageplek. Daarom ga ik na de zomer emigreren naar het eiland”, vertelt Fenna. “Bonaire is niet de plek waar ik heel lang wil blijven wonen, maar voor nu is het echt ideaal, omdat ik weet dat ik hier niet alleen ben. Mocht er bijvoorbeeld weer een lockdown aankomen, dan heb ik de juiste mensen om mij heen. Ik verwacht in ieder geval niet dat ik de komende vijf jaar in Nederland zal wonen. Sowieso kijk ik nooit verder in de toekomst dan een jaar. Ik had een jaar geleden nooit gedacht dat ik op Bonaire zou gaan wonen. Ik vind het hier heel fijn, maar ik kan niet zeggen of ik hier langer dan een jaar blijf. Misschien komt er volgend jaar weer een ander land op mijn pad. Ik heb een internationale droom en wilde mij dit jaar niet tegen laten houden door corona. Als ik nog een jaar in Nederland had moeten blijven was ik niet gelukkig geworden.”