“Kijk, hier zouden we een heel mooi bruggetje kunnen bouwen, met kabouters erop.” Riëtte wijst naar het slootje een paar meter verderop. Ze bestudeert het gezicht van de ambtenaar, maar ze kan zijn reactie niet goed zien vanaf hier. Het is niet moeilijk om twee meter afstand te houden, de paden in het bos zijn breed genoeg. Dat maakt het ook de ideale plek voor een Kabouterpad, denkt Riëtte bij zichzelf. Aan het einde van de wandeling richt de meneer van de gemeente zich tot Riëtte: “Oké, ik ga het intern bespreken. Ik laat het je nog weten.”

Riëtte Makkinga (60) is een van de vijf oprichters van het Kabouterpad in Vroomshoop, dat sinds 2021 duizenden bezoekers per jaar trekt. Riëtte kwam tijdens coronatijd op het idee door een van haar zes dochters, die enorm van wandelen houdt. De twee jonge kinderen van haar dochter delen deze hobby niet, ze vinden wandelen maar saai. Tot ze een paar jaar geleden naar een Kabouterpad ging in een ander dorp, waar haar kinderen van drie en zes jaar oud enthousiast van kabouter naar kabouter renden. De dochter van Riëtte belde haar moeder op en zei: “Mam, is dat nou niet leuk voor Vroomshoop?”.

Riëtte is lid van de dorpsraad van Vroomshoop, waarin ze samen met anderen al meerdere succesvolle acties heeft ondernomen voor het dorp en haar bewoners. Ze hoefde niet hard haar best te doen om de dorpsraad ervan te overtuigen dat het Kabouterpad een leuke toevoeging zou zijn. Met veel enthousiasme en vol met creatieve ideeën belde ze gemeente Twenterand op om haar idee te pitchen. Al snel liep Riëtte tegen een muur aan, want de gemeente zag voornamelijk beren op de weg. “Nou mevrouwtje, zo makkelijk gaat dat niet. Want wie is er aansprakelijk? Moeten er dan ook bomen omgezaagd worden? Hoeveel geld is er precies voor nodig en uit welk potje moet dit geld komen?”. Ook Landschap Overijssel, die een stukje van het bos beheerd, voelde niets voor het plan van Riëtte. Ze waren bang voor een compleet circus in het bos. Niemand wilde met haar meedenken, dus na een paar weken had Riëtte er wel genoeg van.

Niet lang na deze teleurstelling ontstond er opschudding in gemeente Twenterand, er kwam een nieuwe burgemeester. De dorpsraad van Vroomshoop kwam bij elkaar om kennis te maken met de nieuwe burgemeester, een vriendelijke man vol met energie voor zijn gloednieuwe functie. Hij vroeg aan Riëtte en haar dorpsgenoten waar ze mee bezig waren, maar ook waar ze tegenaan liepen. Dit was haar kans, dus begon Riëtte voorzichtig haar ideeën voor het bos aan hem uit te leggen. De burgemeester was meteen enthousiast: “Ah, maar dat is toch zó leuk! Mijn dochtertje is ook helemaal gek op kabouters”. Een dag later belde Riëtte opnieuw met de gemeente, waar ze tot haar verbazing ineens wel medewerking kreeg.

De ambtenaar die haar eerst spreekwoordelijk de deur had gewezen, had nu een duwtje in de rug gekregen van de nieuwe burgemeester. Hij was nog steeds sceptisch en begreep niet wat Riëtte nou precies van plan was, dus stelde ze voor om samen door het bos te lopen, zodat ze kon uitleggen wat de bedoeling was. Dat hielp enorm. Op twee meter afstand liepen de twee een rondje door het bos, langs de ijsbaan en het openluchtzwembad. Het zwembad was een ander project van de dorpsraad geweest, een paar jaar terug. Riëtte dacht terug aan de frustratie die ze voelde met de gemeente toen ze hoorde dat ze van plan waren om het zwembad te sluiten. De dorpsraad is daar toen voor gaan liggen, ze zijn het zwembad gaan promoten en hebben leuke dingen aangeschaft, zoals een grote familieglijbaan. Dat heeft ervoor gezorgd dat de sluiting niet door kon gaan.

“Mevrouw?”. De ambtenaar keek Riëtte vragend aan. Ze was even afgedwaald in haar gedachten. Riëtte kijkt de man vriendelijk aan en bedankt hem voor zijn tijd. Het balletje kan nu eindelijk gaan rollen.

De weken vlogen voorbij en na alle voorbereiding kon het Kabouterpad worden geopend. Riëtte en haar vier medebestuursleden hebben samen officieel een stichting opgericht om de boel in goede lijnen te laten lopen. Het was een groot evenement, de burgemeester kwam een lintje doorknippen en er waren tientallen mensen aanwezig. Het bos zag er kleurrijk uit met alle kabouters en versieringen. De anderhalve meter-afstandsregel was die dag afgeschaft, dus de bezoekers konden gezellig zij aan zij lopen. Het wandelen tijdens coronatijd was een promotiestrategie van de stichting geweest, omdat alles dicht was en er verder niet veel te doen was in Vroomshoop.

Riëtte en haar medebestuursleden hebben inmiddels tientallen vrijwilligers die hen ondersteunen. Het Kabouterpad voegt echt wat toe aan de saamhorigheid in Vroomshoop, vindt Riëtte. Toen kwaadaardige jongeren het pad hadden vernield, stond het hele dorp op zijn kop. Binnen een paar uur had de stichting duizenden euro’s toegestuurd gekregen aan donaties. Mensen kwamen zelfs nieuwe kabouters brengen. De donaties houden het Kabouterpad in leven. Ze krijgen regelmatig kabouters opgestuurd die ze zelf opknappen. In de D’Oale Skoele mogen ze gratis zitten en daar knutselen ze erop los.

Ieder jaar worden er wandelingen georganiseerd op het Kabouterpad. Met Pasen, in het najaar en met Kerst is er van alles te doen in het bos. Vorig jaar waren er bij de Herfstmarkt onder meer een roofvogelshow en workshops over allerlei kleine diertjes in het bos.
Ook dit jaar is er op 22 december een kerstwandeling met warme chocolademelk en lekkers. Er zit een verhalenverteller in het bos en er lopen mensen verkleed rond. De kerstbomen zijn versierd en er liggen kerstspullen bij de kabouters. De moeder van Riëtte heeft honderden kerstmutsjes en sjaaltjes zelfgebreid, iedere kabouter krijgt een eigen op maat gemaakte muts. De een heeft een heel breed hoofd, de ander een lange puntmuts. Zonder de hulp de mensen om haar heen, en natuurlijk haar medebestuursleden: Herma Bramer, Linda Westerik, Klaas Palstra en Warner Warringa, was het allemaal nooit gelukt. Riëtte is trots op het grote succes van het Kabouterpad. Als je iets voor elkaar wil krijgen, kun je beter niet wachten tot de kaboutertjes het voor je doen.