‘Mijn naam is Sam, ik ben 21 jaar oud. Ik ben een hardwerkende jonge man, die eindelijk compleet zichzelf kan zijn.’ 

VERLEDEN
‘Ik was zeven jaar oud en met mijn dagelijkse outfit, een spijkerbroek en sweater, voetbalde ik met andere jongens op het schoolplein van mijn basisschool. Wanneer we niet aan het voetballen waren, bouwde ik een hut. Een ‘meisje meisje’ was ik niet. Op dat moment voelde alles nog erg normaal, er hing nooit een labeltje aan op de basisschool.’

De eindmusical werd gespeeld en het groep 8 kamp is geweest. Tijd voor een nieuwe fase: de middelbare school. Een compleet andere wereld voor Sam. “Toen ik naar de middelbare school ging merkte ik dat er een grote switch was tussen jongens en meisjes. Het was of jongens bij elkaar of meisjes bij elkaar, daar viel ik buiten. De jongens wilden mij niet hebben, want ik was voor hen een meisje. Bij de meiden vond ik mezelf niet passen. In deze periode begon ik na te denken en dacht; dit is niet helemaal waar ik tussen hoor. Ik kwam in de puberteit, mijn lichaamsbouw veranderde en ik werd ongesteld. Daar schrok ik erg van, alles klopte voor mijn gevoel niet meer. Ik kon niet meer de dingen doen die ik eerder wel deed, zoals met jongens omgaan.”

“Op dat moment was ik erg eenzaam, want ik was altijd alleen of had één vriendin of vriend. Uiteindelijk vertelde diegene later dat zijn of haar moeder had gezegd; ga even vrienden maken, want hij is zo alleen. Ik was een buitenbeentje en dat bleef eigenlijk zo totdat ik naar de vierde van de middelbare school ging.”

Tijdens dat schooljaar leerde Sam zijn echte vrienden kennen en ging hij op ontdekkingstocht. “Ik kwam bij een andere groep terecht, de meesten vielen binnen de LHBTI+ gemeenschap. Hierdoor kwam ik meer op mijn plek. Zij begrijpen toch meer dat je dan misschien ‘anders’ bent, zij accepteerden mij gewoon zoals ik was. Ik kwam door onderzoek naar mezelf uiteindelijk bij het woord transgender terecht. Voor mijn gevoel was dat er altijd al wel, ik heb er alleen zelf nooit een label aan geplakt.”

“Daar kon ik mezelf zo aan linken, daar schrok ik van. Er was zoveel negativiteit rondom LHBTI, dat ik dacht; daar moet ik mezelf niet aan branden. Ik heb het verzwegen tot mijn 18^e. Het was een eenzame strijd, omdat er voor mijn gevoel niemand was waarmee ik er verder over kon praten.”

“Het was een eenzame strijd, omdat er voor mijn gevoel niemand was waarmee ik er verder over kon praten.”

De tijd was gekomen, hij verzweeg het niet langer en kwam uit de kast voor zijn beste vriend. “ Hij vertelde; ik vind het helemaal niet gek dat je dat zegt en ik kijk er niet van op. Dat gaf voor mij de bevestiging; ik ben niet gek, het is niet iets wat alleen maar in mijn hoofd zit, ik moet hier wat mee.” Begin augustus van datzelfde jaar kwam Sam uit de kast voor zijn moeder. “Zij is nooit negatief geweest, maar zei eerst; toch niet met operaties? Toen trok ik mij erg terug. Daar heb ik even mee gewacht, mijn moeder was bang dat ik gepest zou worden. Vlak daarna heb ik verteld dat ik wel operaties wilde. Mijn ouders hebben mij altijd gesteund en hebben alles voor mij gedaan.”

Datgene wat Sam altijd voor zichzelf hield, was eruit. Een bevrijding. “Ik kon eindelijk stappen gaan zetten. Vrij snel daarna heb ik mijn haar afgeknipt, ben jongens kleding gaan dragen en droeg banden zodat mijn borsten niet zouden opvallen. Ik merkte dat ik daardoor al snel lekkerder in mijn vel ging zitten, puur doordat het eruit was en ik het gevoel had dat ik het niet meer alleen hoefde te doen.”

“Ik merkte dat ik daardoor al snel lekkerder in mijn vel ging zitten, puur doordat het eruit was en ik het gevoel had dat ik het niet meer alleen moest doen.”

Toch liep Sam met gemengde gevoelens over straat en waren er ook onzekere momenten. “Aan de ene kant had ik het gevoel dat iedereen naar mij keek en een mening had. Je bent constant op je hoede, wat gaat er gebeuren? Er werden bijvoorbeeld verschillende homo’s in elkaar geslagen, dan ben je bang dat zoiets ook bij jou gebeurd. Als mensen weten dat je transgender bent kan het zijn dat ze je dan niet accepteren, of dat ze je opwachten en dan in elkaar slaan. Ik was bang dat ik overal buiten werd gezet, omdat ik die eenzame periode al had meegemaakt. Daar wilde ik graag uit blijven. Ik wilde dat mensen mij als jongen zagen, of anders niet en wilde ik onzichtbaar zijn.”

“Het is een grote overgang. Als je de transitie begint, knip je je haar af, maar voordat je aan de hormonen kunt en er zichtbaar dingen gaan veranderen, duurt dat wel lang. De onzekerheid bleef daardoor ook langer”, vult hij aan.

Hij verbleef niet in de schaduw en wilde mensen helpen die hetzelfde proces ingingen als hij. Dat deed hij door voorlichtingen te geven voor het COC. “Ik hoopte dat anderen die in dezelfde situatie zaten, dat die of eerder naar buiten kwamen met een coming out of dat ze iemand hebben om mee te praten. Ik wil alleen al aangeven wat het is, dat het niet iets is dat je zomaar wil, maar dat je ermee wordt geboren. Ik wilde het verlichten voor de mensen die na mij kwamen, want ik vond het een hele heftige overgang qua sociaal leven.”

HEDEN
‘Mijn studie is afgerond, ben 21 jaar oud en heb een leuke baan. Voldaan stap ik na mijn werkdag in mijn auto en rijd naar mijn eigen huis in Enschede, waar ik samenwoon met mijn vriendin.’ “Op dit moment voel ik mij goed! Ik ben een hardwerkende jonge man, die eindelijk compleet zichzelf kan zijn. Ik heb nog weleens struggles, omdat ik niet alle operaties heb gedaan en ook niet ga doen. Ik heb mijn borst operatie nog niet gehad en daar loop ik wel tegenaan, want ik moet bijvoorbeeld douchen en omkleden. Dat soort dingen blijf je voor jezelf hebben, maar ik kan daar steeds beter mee omgaan.”

“Ik heb er wel moeite mee als ik nog mevrouw word genoemd. Ik zeg er zelf niks van, maar ergens van binnen doet het nog pijn. Hoe kan jij mij nog als vrouw zien, terwijl ik met een baard rondloop en een lage stem heb? Hoe kan dat nog? Op het moment dat iets voorvalt en ik nog als vrouw word aangesproken, komt de onzekerheid wel weer terug. Maar deze verdwijnt ook weer sneller.”

“Op dit moment voel ik mij goed! Ik ben een hardwerkende jonge man, die eindelijk compleet zichzelf kan zijn.”

TOEKOMST
‘Een gezin en een leuk huis. Huisje, boompje, beestje, dat hoop ik voor de toekomst.’ “Ik hoop dat we samen een huis kunnen kopen op een dag. Ook wil ik graag kinderen. Het is lastiger, maar er zijn opties voor gelukkig. Ik hoop dat ik iets kan blijven betekenen voor de LHBTI+ sector en ik wens dat deze gemeenschap meer wordt geaccepteerd, want dat gun ik iedereen!”