Door: Luuk ten Kleij

LELYSTAD – Zit je met een schutting die je niet recht krijgt? Of een deur die niet meer soepel open gaat? Dan kun je in de Zuiderzeewijk bij Yaser Baker (54) terecht. Baker is als buurtconciërge de klusjesman van de wijk, al kun je bij hem ook terecht om even je hart te luchten. “Er zijn weinig mensen die echt willen helpen.”

“Die kat”, zegt Yaser Baker. “Ik heb net een vermiste kat gevonden.” Hij loopt nog wat uithijgend het buurtcentrum in de Zuiderzeewijk binnen, waar hij donderdagmiddag weer aanschuift bij het wijkspreekuur. De ‘klusjesman’ kan een kleine glimlach niet onderdrukken als hij vertelt over het beestje.

Het zijn dit soort dingen die Baker vaak doet. Hij is buurtconciërge in de Zuiderzeewijk. In die rol loopt hij vrijwel dagelijks rond in de oudste wijk van Lelystad. Hij spreekt bewoners aan, maakt een praatje met ze, maar krijgt ook vaak genoeg vragen van de inwoners zelf.

Zoals een maand geleden, zegt hij, toen een oudere vrouw vroeg of Baker kon helpen met haar moestuintje. Zo gezegd, zo gedaan. Of hij helpt met het regelen van een schoolontbijtje voor basisschoolleerlingen die het thuis moeilijk hebben, zoals afgelopen zomer. In het winkeltje van Mila Romijn konden kinderen elke dag terecht voor een boterham en een pakje drinken. Baker hielp met het opzetten en uitdelen ervan.

Warm hart

Twee jaar geleden bundelden Baker en Romijn ook al eens hun krachten. Baker komt oorspronkelijk uit Syrië en kwam acht jaar geleden in Lelystad terecht, voor hij in 2020 de eerste en vooralsnog enige buurtconciërge van de Zuiderzeewijk werd. Samen met Ali Hussein, een andere Zuiderzeewijkbewoner uit Syrië, pleitte Baker twee jaar geleden voor hulp aan Syrië na de verwoestende aardbeving in het land.

Baker en Hussein klopten bij Romijn aan. Romijn en haar vrijwilligers handelden snel en stuurden hulpgoederen naar het getroffen land. Ook nam Romijn contact op met twee broers uit Lelystad, die zes vrachtwagens vol hulpgoederen naar het eveneens getroffen Turkije stuurde. Op aandringen van Baker en Romijn werd één van die voertuigen naar Syrië gestuurd.

Het tekent het warme hart van Baker, die zijn oor maar wat graag te luister legt bij de buurt. Zoals elke donderdagmiddag, als hij aanwezig is op het bewonersspreekuur in het wijkcentrum. “Daar zitten we samen met de gemeente en politie. Dan kunnen mensen hun klachten, problemen of wat ze hebben, vertellen. Of als ik iets aan anderen moet doorgeven. Dan is daar de plek voor.”

Schoonmaakdag

Volgens Baker is te zien dat de wijk één van de oudste van de stad is. “Sommige dingen worden nieuw, maar sommige dingen moeten echt veranderen.” Hij signaleert de problematiek met arbeidsmigranten en afval. “Dat is niet mooi voor het gezicht van de week.” Het is problematiek waarmee óók vaak wordt aangeklopt bij Baker. Omdat het zo laagdrempelig is.

Maar Baker kan er ook wat aan doen. Zo organiseerde hij met de gemeente en woningbouwcorparatie Centrad een schoonmaak- en opruimdag. “Een hele dag konden mensen alle troep naar één speciale plek brengen. Gratis.”

“Sommige huizen hebben grote achterpaden”, legt hij uit. “Die zijn er heel veel, waren door de troep helemaal dicht. We hebben met die actie een paar keer heel veel groen en afval opgehaald. Maar een dag later kun je gewoon zien dat het terugkomt en het weer hetzelfde is. Makkelijke dingen brengen mensen direct naar de straat.”

Er deden dan ook weinig mensen mee met de actie, baalt Baker. “Mensen moeten een beetje meer proberen zelf dingen netjes te doen, de buurt netjes te laten. Er zijn weinig mensen die echt willen helpen.” 

Niks zwaars tillen

Maar Baker wel. Hij gaat verder met zijn rondje in de buurt. Het is een drukke dag voor hem, zoals eigenlijk altijd. Waar andere Lelystadse wijken meerdere buurtconciërges hebben, moet Baker het in zijn eentje bolwerken. Ja, hij heeft geluk dat de Kluswinkel in ‘zijn’ wijk zit en hij alles lopend of fietsend kan doen, maar het blijft zwaar. 

Ook omdat Baker al een tijdje kwakkelt met zijn gezondheid. Twee jaar geleden kreeg hij een herseninfarct. Hij moest opnieuw leren praten en lopen. Dat lukte hem.

“Maar ik kan geen zware dingen meer doen, moet zware klusjes altijd doorgeven. Doe de kleine dingen nu.” Langzaamaan gaat het nu beter met hem. “Maar van de dokter mag ik niet meer dan 5 kilo tillen. Ik doe dat heel vaak wel, maar het mag eigenlijk niet.”

Lieve kat

Maar Baker was en is vastberaden door te gaan als buurtconciërge. “Voor mij is het ook wat makkelijker. Ik kan die zware dingen naast me neer leggen, ik vraag de Kluswinkel of Centrada (woningcorporatie, red.) daarvoor. Of ik geef dingen door aan de gemeente.”

Of hij vindt dus een vermiste kat. “Van een vrouw die er twee, drie dagen er niet van kon slapen.” Al een tijdje hingen posters in de wijk waarop een foto van het beestje prijkte. “Toen ik in de buurt wandelde, dacht ik: dat is de kat die vermist is.” De vrouw was uitzinnig van vreugde toen Baker de kat weer terugbracht, aldus Baker zelf. “Het is echt een lieve kat, hij kwam meteen naar me toe. Het is een klein ding, maar mensen kunnen er heel blij van worden.”

Baker wil de wijk graag verbeteren. Maar dat kan hij niet alleen, benadrukt hij. En daarin helpt de wijk nog lang niet altijd mee. Dat hoort Baker ook van collegaconciërges in andere wijken, of op de school van zijn kinderen waar maar weinig ouders mee willen helpen met bijvoorbeeld de sportdag. Genoeg werk dus nog aan de winkel voor ‘klusjesman’ Baker, die in een bewogen wijk als de Zuiderzeewijk veel meer is dan ‘slechts’ een conciërge.