Een warm gevoel van binnen

Ria de Leeuw is misschien niet de meest opvallende verschijning in het kleine stadje Nijkerk. Maar met haar 85-jarige leeftijd is zij nog ongelofelijk bij de tijd en fit. Haar grijze haren vormen een zachte kroon op haar hoofd, haar vriendelijke ogen worden omringd door kraaienpootjes. Maar zonder deze uiterlijke kenmerken zou je Ria niet veel ouder schatten dan 70 jaar jong. Deze warme vrouw komt oorspronkelijk uit het pittoreske Laren maar voelt zich meer dan thuis in haar volkswijk in Nijkerk. 

Buiten waait de wind woest door de straten, maar dat maakt voor Ria niet uit. Stevig trapt ze door op haar elektrische fiets. De regendruppels slaan te pletter op haar gerimpelde gezicht. Maar voor Ria is dit het allemaal waard. Want de eindbestemming is het warme en droge Paashuis. Het buurthuis waar zij wekelijks haar beste vriendin ontmoet. Eenmaal aangekomen zet ze haar fiets in het fietsenrek. 

Er staan niet veel andere fietsen, dat betekent dat haar vriendin Greetje er nog niet is. Haastig gaat Ria naar binnen. Ze wordt begroet door de geur van koffie en appeltaart. Ook eigenaresse Els zegt vriendelijk gedag. Ria glimlacht en neemt plaats aan haar vaste tafeltje bij het raam. Diep in gedachten kijkt ze met haar blauwe ogen naar buiten. Als ze zo alleen zit, raakt ze verzonken in gedachten over haar dochter. Daar zit ze dan. Met haar koude handen door het gure herfstweer om haar kopje thee gevouwen. Wachtend op gezelschap. Achter de warme blik in haar ogen kun je zien dat er iets niet klopt. Iets in de ogen van Ria geeft weg dat het niet goed met haar gaat. In haar diepblauwe ogen is vermoeidheid en spanning te zien. Het is duidelijk dat Ria het niet makkelijk heeft gehad. Al starend uit het raam komt het hele verhaal weer terug. Het verhaal over haar dochter en de pijn die dit geeft. Een traan rolt over haar wangen terwijl ze diep zucht. 

Een poosje geleden werd Ria opgebeld door haar dochter. ,,Mam, ik weet het allemaal even niet meer,” klonk haar stem. Ria’s dochter is van de één op de andere dag dakloos geworden. Ze kwam op straat te staan en dit zorgde voor slapeloze nachten en liters tranen bij de 85-jarige Ria. Na een lange zoektocht naar onderdak vond haar dochter haar ‘thuis’ in een kas. Helaas is het in de kas in de gure wintermaanden erg koud en tijdens de verpletterende zomerhitte veel te heet. Dit is dan ook verre van ideaal. Maar het is beter dan niks. Al deze zorgen hebben ervoor gezorgd dat Ria in een zwart gat is gevallen. Ondanks dat de situatie nu aanzienlijk is verbeterd lukt het Ria niet om uit deze donkere periode van haar leven te ontsnappen. Tenminste, dit lukt haar niet alleen. 

Net als er nog een traan over haar wang naar beneden rolt, zwaait de voordeur van het Paashuis open. “Greetje, wat ongelofelijk gezellig dat je er weer bent.” roept Els van achter het koffiezetapparaat. Ria veert overeind en krijgt een dosis energie en geluk. Greetje bestelt snel een cappuccino en ploft neer op de stoel naast Ria. In de twinkelende ogen van Ria is zichtbaar dat ze zit te popelen om iets te vertellen aan Greetje. Ze heeft nieuws, en niet zomaar nieuws, groot nieuws. Haar dochter heeft nieuw onderdak gevonden. Ze trekt nu in bij een van haar beste vriendinnen. Een huis waar de verwarming heerlijk aanstaat in de winter en waar de zomerhitte buiten blijft zodra de dagen weer langer worden. Eindelijk gaat het de goede kant op met haar dochter. En nu ze dat kan vertellen aan haar beste vriendin merkt ze dat aan alles in haar lijf. Een warm gevoel van blijdschap en opluchting vult haar lichaam wanneer ze het goede nieuws vertelt aan haar tafelgenoot. Ze merkt dat het zwarte gat langzaam lichter wordt als ze haar verhaal kan delen. 

Zo praten Greetje en Ria nog uren met elkaar. Samen delen ze verhalen over hun leven, de ups en downs, de vreugde en het verdriet. Ria vertelde over haar tijd in Laren, de zorgen over haar dochter en over de voorzichtige vreugde die ze voelt nu het allemaal wat beter gaat. Net zolang tot gastvrouw Els hen vriendelijk verzoekt om het pand te verlaten. Het buurthuis gaat dicht, morgen is er weer een dag met verse koffie en een stukje taart. In het warme Paashuis, dat voor velen zoals Ria functioneert als een plek van veiligheid en vertrouwen. Een plek waar iedereen welkom is en alle zorgen even verdwijnen. Dit buurthuis is een plek waar Ria, en vele anderen, de kracht vinden om de last van het verleden achter zich te laten en op zoek te gaan naar een stralende toekomst.

Met dit warme gevoel stapt Ria weer op de fiets. Haar zwarte gat is vandaag weer iets lichter geworden.Ze kan niet wachten tot de zon, zowel letterlijk als spreekwoordelijk weer volop gaat schijnen. Na haar bezoek aan het Paashuis zijn haar ogen veranderd. De vermoeidheid en spanning die eens in haar diepblauwe ogen te zien waren, zijn nu vervangen door een glinstering van teruggevonden innerlijke rust. Met haar fiets in de hand en haar grijze haar als een kroon op haar hoofd loopt ze richting het fietspad. Waar ze opstapt en de toekomst tegemoet rijdt.