Drie nachten lang ligt Korrie wakker van de spanning. De allereerste bijeenkomst nadert en de spanning stijgt. Ze zal immers haar hele hebben en houden bloot moeten leggen om het taboe weg te halen en het probleem écht bespreekbaar te maken. In haar dorp is ze niet de enige die in een lastige situatie verkeert, dat weet ze. Toch is de drempel om erover te praten groot. Daar gaat Korrie iets aan doen. En dan is het zover. Samen met drie andere vrouwen neemt Korrie plaats aan een tafel in buurthuis ‘de Huiskamer’. Vrijwel gelijk voelt ze de spanning van zich afglijden. De angst verdwijnt en maakt plaats voor opluchting. Wat er op die avond tussen hen ontstaat, had geen van allen ooit kunnen voorspellen.

37 jaar geleden werd Rick geboren in Wezep, een dorp in de buurt van Zwolle. Rick groeit op in een normaal gezin. Zijn vader brengt zijn doordeweekse dagen door op zijn werk en Ricks moeder is altijd thuis om voor hem en zijn zus te zorgen. Rick zit zelf bij de scoutingvereniging en is gek op natuur. Verder is hij een hele rustige en vriendelijke jongen. Op zijn zestiende raakt hij echter op het slechte pad. Vlakbij het lokale zwembad is een skatebaan. Daar begint Rick samen met een paar vrienden te experimenteren met softdrugs, en dat loopt uit de hand.

Wezep

Harde knallen luiden door het centrum van Wezep. Vuurwerk. Onder Wezepse inwoners is het algemeen bekend dat vuurwerk het teken is dat er op die locatie drugs worden verhandeld. In heel Nederland zijn er plekken waar relatief veel vraag is naar drugs, maar waar Wezep zich in onderscheidt is het aantal dealers. In het weekend hoef je je ’s avonds maar te melden in het centrum en je kunt er drugs verkrijgen. Volgens veel bewoners klopt het beeld dat mensen van Wezep hebben dan ook.

Op zijn achttiende schrijft Rick zich in voor een hbo-opleiding. Moeder Korrie krijgt goede hoop en betaalt, gul als ze is, al Ricks rekeningen. Als twee jaar later blijkt dat Rick geen enkele les heeft bijgewoond, daalt de ernst van de situatie bij Korrie in. Nu Rick achttien, en dus volwassen is, zijn Korrie en haar man de grip echter kwijt. Rick gaat het huis uit en woont een tijdje op zichzelf. Hoewel het van tijd tot tijd beter met hem gaat, verdwijnt zijn verslaving nooit volledig. Zonder dat hij het zijn ouders vertelt, zegt Rick een tijdje later zijn huis op. Noodgedwongen belt hij vanaf het station in Wezep zijn moeder op: “Ik heb geen onderdak meer. Kan ik komen?” Korrie besluit hem opnieuw een kans te geven en verwelkomt hem terug in haar huis. Een half jaar later keert het tij echter opnieuw.

“Het zal wel aan de opvoeding liggen”

In een dorp als Wezep doet nieuws snel de ronde. Mensen kennen elkaars situatie, maar zelden komt iemand naar Korrie toe om te vragen hoe het met haar gaat. Schaamte voert voor lange tijd de boventoon en dat zorgt ervoor dat Korrie handelt vanuit onzekerheid. Zit Rick financieel in de problemen? Dan betaalt Korrie zijn schulden af. Heeft hij zijn huisje overhoop gehaald? Korrie is onderweg om het op te knappen. Ze doet er alles aan om ervoor te zorgen dat haar privéleven haar privéleven blijft en haar problemen niet in de buitenwereld terecht komen.

In Wezep wordt gepraat, en veel mensen hebben hun oordeel snel klaar. “Het zal wel aan de opvoeding liggen”, of “Zulke kinderen hebben behoefte aan duidelijke regels en grenzen.” Maar verslavingen komen in alle lagen van de bevolking voor, dat weet Korrie nu. Bovendien weet Rick zijn verslaving goed te verbergen.

Uiteindelijk ziet Korrie in dat het niet meer behapbaar is om al Ricks problemen voor hem op te lossen. Hoewel elke terugval haar veel verdriet doet, neemt ze afstand van de situatie en lukt het haar om het gevoel van schaamte los te laten.

Moedige Moeders

Na zichzelf twintig jaar lang te hebben weggecijferd voor haar zoon, besluit Korrie dat het tijd is om iets voor zichzelf te doen. Voor haar zoon is het een kwestie van probleemerkenning. Zodra hij die stap zet, staan mensen aan alle kanten klaar met opvang en hulp. Maar voor naasten is er niks.

Het gevoel van machteloosheid wordt benauwend en na een paar jaar met de situatie te hebben geworsteld, besluit Korrie hulp te zoeken. In 2023 wordt Liesbeth Smit, voorzitter van de Huiskamer van Wezep, geraakt door Korries verhaal en vraagt ze haar om onder de naam Moedige Moeders een praatgroep op te richten. Korrie verdiept zich in de landelijke organisatie en besluit, na lang aarzelen, dat een praatgroep voor ouders van aan drugs of alcohol verslaafde kinderen in Wezep van grote waarde zou kunnen zijn.

De tijd is aangebroken voor de eerste van vele bijeenkomsten. Samen met twee andere vrouwen schuiven Korrie en Liesbeth aan bij een tafel in de Huiskamer. Direct ontstaat er een gevoel van opluchting. Opluchting dat ze niet de enige is die zich in een moeilijke situatie bevindt. Dat is precies hetgeen dat Korrie zo mooi vindt aan de momenten die ze samen met de andere moeders in de Huiskamer heeft. Haar initiatief heeft mensen samengebracht die elkaar begrijpen. Ze hoeven elkaar maar aan te kijken en het gevoel van eenzaamheid verdwijnt.

Toekomst

Korrie haalt energie en voldoening uit de bijeenkomsten van Moedige Moeders. Mensen helpen zit in haar bloed, en bij de maandelijkse bijeenkomsten kan ze andere vrouwen de gelegenheid geven om hun zorgen even kwijt te kunnen. Door te luisteren en haar eigen ervaringen te delen helpt Korrie vrouwen die zich in een vergelijkbare situatie bevinden. Zo lang er vanuit haar en de andere dames nog behoefte is aan de bijeenkomsten, blijft ze er dan ook graag bij.

Wezep kent veel drugsdealers en -gebruikers. Er bevinden zich logischerwijs dan ook veel ouders van verslaafden. Toch is de drempel om zich aan te sluiten bij de bijeenkomsten van Moedige Moeders kennelijk nog groot. Korrie wenst dat andere ouders zich op den duur veilig genoeg zullen voelen om aan te durven schuiven. Voor haar zoon houdt ze nog altijd voorzichtige hoop dat het ooit nog een keer goed zal komen.

In dit verhaal is een fictieve naam gebruikt om de identiteit van Korrie’s zoon te beschermen. Zijn echte naam is bij de redactie bekend.