AMERSFOORT-Het is een typische koude novemberavond in Kruiskamp, en in de warme hal van de Mevlana Moskee hangt een ontspannen sfeer. Tussen de geluiden van gelach en het klikken van een PlayStation-controller loopt de 28-jarige Mehmet Yanguz rond, een vertrouwd gezicht voor de jongeren die hier samenkomen. Al zeven jaar zet hij zich, naast zijn drukke baan overdag, onvermoeibaar in als jongerenwerker. Mehmet is niet alleen een mentor, maar ook een grote broer voor veel jongeren in de wijk.

Zijn missie? Jongeren een veilige plek bieden waar ze zich gehoord voelen en waar ze niet op straat hoeven rond te hangen. “Iedereen is hier welkom,” zegt hij met een glimlach. “Mijn deur staat altijd open, en dat weten ze.”

Met zijn Turkse afkomst hoort Mehmet bij de grootste bevolkingsgroep in Kruiskamp. Het is dan ook niet vreemd dat hij veel werkt met Turkse jongeren, maar voor Mehmet houdt zijn werk daar niet op. “In Nederland zijn we met z’n allen,” zegt hij resoluut. “We leven hier met honderden culturen, en dat moet je ook omarmen.” Vanuit de moskee probeert hij jongeren van alle achtergronden een veilige plek te bieden.

Een thuis voor jongeren

De moskee is ’s avonds een toevluchtsoord. Mehmet zorgt ervoor dat er altijd iets te doen is: een PlayStation, een pooltafel, en genoeg ruimte om gewoon te ontspannen. “Jongeren hoeven niet op straat te zijn,” legt hij uit. “Ze weten dat ze hier altijd welkom zijn.” Naast de activiteiten biedt Mehmet vooral een luisterend oor. “Soms kloppen ze aan en zeggen ze: Mehmet, kunnen we even praten? Thuis gaat het niet lekker, of er speelt iets anders. Samen zoeken we naar een oplossing.”

Zijn werk is niet zonder reden ontstaan. Mehmet groeide op in een gezin waarin elkaar helpen altijd centraal stond. Zijn vader was jarenlang actief als bestuurslid van de moskee, en dat heeft Mehmet gevormd. “Zo ben ik opgevoed: help elkaar, steun elkaar. Ook als je niet goed bent met iemand, los het op met woorden. We moeten er voor elkaar zijn.”

Uitdagingen in Kruiskamp

Kruiskamp kent genoeg uitdagingen. De wijk werd in 2007 aangemerkt als een Vogelaarwijk, een plek met veel sociale problemen waarvoor de overheid extra middelen beschikbaar stelde. Maar van die middelen merkt Mehmet weinig. “Voor jongeren in de buurt is er amper iets bijgekomen,” zegt hij. “Er zijn wat sportvelden en een voetbalclub, maar een echt jongerencentrum is er niet.” Volgens Mehmet is dat een groot gemis. Hij ziet regelmatig dat jongeren uit Kruiskamp in buurthuizen in andere wijken worden aangekeken alsof ze daar niet thuishoren. “Een plek in onze eigen wijk zou zoveel schelen. Jongeren voelen zich dan meer verbonden en blijven uit de problemen.”

Ondanks de beperkingen weet Mehmet met beperkte middelen veel te bereiken. Zijn activiteiten, zoals zaalvoetbaltoernooien en gezamenlijke maaltijden, trekken steeds meer jongeren aan. “Het gaat niet alleen om wat je organiseert,” legt hij uit. “Het gaat om de band die je opbouwt. Jongeren voelen zich gehoord en gewaardeerd, en dat voorkomt vaak al problemen.”

De impact van verlies

Toch zijn er momenten die Mehmet niet loslaten. Hij vertelt over een jongen die jarenlang naar de moskee kwam. “Hij was zo’n goede jongen, altijd beleefd en betrokken,” herinnert Mehmet zich. Maar plotseling, zonder waarschuwing, overleed de jongen. Mehmet slikt even en zijn toon wordt zachter. “Dat soort dingen raken je echt. Je voelt je machteloos. Maar het laat ook zien hoe belangrijk dit werk is. Als je ook maar één jongere kunt helpen, is het alle moeite waard.”

Het verlies van de jongen bracht de gemeenschap in de moskee dichter bij elkaar. Tijdens de herdenkingsdienst werd duidelijk hoe groot de impact van de moskee is op het leven van jongeren. Voor Mehmet was het een bevestiging dat hij moet doorgaan met wat hij doet.

Samen sterker

Mehmets werk draait niet alleen om het oplossen van problemen, maar ook om het opbouwen van vertrouwen. Hij is meer dan een jongerenwerker; hij is een stabiele aanwezigheid in hun leven. “Als ik een jongere twee weken niet zie, bel ik hem op. Dan vraag ik wat er aan de hand is en of ik kan helpen.” Die betrokkenheid maakt dat veel jongeren alles bij hem durven neer te leggen, van schoolstress tot familieproblemen.

De zaalvoetbaltoernooien zijn een goed voorbeeld van zijn aanpak. “Met de winter voor de deur organiseren we elke week een toernooi,” zegt Mehmet. “Zo blijven de jongens én van de straat, én zijn ze in beweging.” Na de wedstrijden blijven de jongeren vaak hangen voor een maaltijd en een praatje. “Op die manier creëren we een veilige omgeving. En ja, we bidden ook samen, want dat geeft veel van hen houvast.”

Hoop voor de toekomst

Ondanks de uitdagingen blijft Mehmet optimistisch over de toekomst van Kruiskamp. Hij ziet vooruitgang, hoe klein die soms ook lijkt. “Je kunt niet iedereen bereiken,” zegt hij eerlijk, “maar elke jongere die je wel helpt, is een stap vooruit.”

Zijn werk laat zien wat betrokkenheid en veerkracht kunnen betekenen in een wijk vol uitdagingen. Mehmet blijft een mentor, vriend en grote broer voor de jongeren van Kruiskamp. “Zolang ik nodig ben, blijf ik hier,” zegt hij met een glimlach. “Samen maken we het verschil.”

Foto: Mehmet Yanguz