AMERSFOORT-Het is een regenachtige, koude novemberavond in Kruiskamp, maar als Mehmet de moskee instapt, voelt hij zijn lichaam vullen met warmte. Zijn oren worden voorzien van de geluiden van gelach en het geklik van een PlayStation-controller. Mehmet Yanguz (28) ziet door de gerustgestelde blikken in de ogen van de jongeren die de moskee bezoeken dat hij hier voor rust zorgt. Al zeven jaar zet hij zich, naast zijn drukke baan overdag, onvermoeibaar in als jongerenwerker. Mehmet is niet alleen een mentor, maar voelt zich ook echt als een grote broer voor veel jongeren in de wijk.

Het begin

Mehmet denkt terug aan toen hij net bij de moskee als jongerenwerker begon. Zijn buik vult zich met nostalgische gevoelens. Wat zijn missie al die jaren geweest is? Jongeren een veilige plek bieden waar ze zich gehoord voelen en waar ze niet op straat hoeven rond te hangen. Hij begroet een van de jongeren die hij al jaren onder zijn hoede heeft, en steekt hem de boodschap toe dat hij altijd bij Mehmet aan kan kloppen, als er iets aan de hand is.

Met zijn Turkse afkomst hoort Mehmet bij de grootste bevolkingsgroep in Kruiskamp. Het is dan ook niet vreemd dat hij veel werkt met Turkse jongeren, maar voor Mehmet houdt zijn werk daar niet op. Hij heeft een boodschap die hij graag overbrengt. Die boodschap luidt dat hij en zijn broeders in Nederland met zijn allen zijn. Honderden culturen die ze moeten omarmen. Hij lacht, hij heeft al zo veel voor elkaar gebokst in de afgelopen jaren.

Een veilige haven

De moskee is ’s avonds een toevluchtsoord voor veel jongeren uit de wijk. Dit merkt Mehmet, omdat veel mensen bij hem aan de bel trekken. Hij biedt hier ook graag de ruimte voor. Dit doet hij met een Playstation, pooltafel, en veel ruimte voor de jongeren om even volledig tot rust te komen. Iets dat nodig is, voor jongeren waar het soms niet goed mee gaat. Hij denkt terug aan pijnlijke conversaties die hij soms moet voeren. Zijn ogen gaan hangen, zijn benen voelen als lood. Die gesprekken zijn namelijk niet altijd fijn. Als eerst schiet hem een specifieke situatie te binnen met een jongen die het moeilijk had

Mehmet vertelt hoe de jonge Turkse jongen somber, maar vastberaden binnenstapte. Hij deed zijn Parajumper jas uit, en begon te ratelen. Met gebalde vuisten informeert hij zijn jongerenwerker, of beter gezegd: zijn voorbeeld, over de ongelofelijk lastige thuissituatie waarin de jongen zich bevindt. Op het moment dat duidelijk wordt dat de jongen, op de moskee na, geen plek heeft om naartoe te gaan, voelt Mehmet zijn nekharen overeind schieten, en krijgt hij een rilling over zijn hele lichaam. Zijn normaal strakke, getinte huid maakt plaats voor een landschap vol bultjes. Kippenvel wikkelt zich razendsnel om zijn armen.

Ondanks dat Mehmet rustig reageert op de bizarre situatie waarin zijn broeder zich bevindt, voelt hij letterlijk hoe zijn bloed begint te koken. De verschrikkelijk nare dingen waar de Turks-Nederlandse jongen dagelijks mee te maken krijgt, is precies het fenomeen waar Mehmet al jaren met bloed, zweet en tranen voor vecht. Een plek waar de oplossing voor dit probleem ligt: een jongerencentrum. Een plek waar de jeugd een uitlaatklep kan hebben, kan chillen, kan roken, zichzelf kan zijn. Een plek waar zij uit kunnen bloeien tot de prachtige gasten die het diep vanbinnen zijn.

Uitdaging

Er rijst een grote vraag op in het spits toelopende hoofd van Mehmet. Hoe kan het dat er op broodnodige voorzieningen voor jongeren wordt bespaard? Hij denkt met een nostalgisch gevoel terug aan de tijd dat er nog een jongerencentrum was waar de jongeren terecht konden voor hun vragen. Deze functie probeert hij nu met zijn moskee zo goed mogelijk te bekleden, maar het zal nooit meer hetzelfde worden als het jongerencentrum dat ooit een metropool voor jongeren uit Kruiskamp was.

Juist in deze wijk is het zo belangrijk dat Mehmet zijn werk goed doet. Omdat deze wijk in 2007 werd aangemerkt als Vogelaarwijk, stonden jongeren uit de wijk automatisch met 1-0 achter. Hij heeft gezien wat dat betekent. Jongeren uit de wijk trekken naar buurthuizen in andere delen van de stad, maar voelen zich daar niet altijd welkom. Ze merken de blikken, het ongemak. Juist daarom zou een eigen plek zo erg schelen. Hier worden jongeren begrepen, vertelt hij aan een collega. Ondanks de beperkte middelen laat Mehmet zich niet tegenhouden. Hij organiseert zaalvoetbaltoernooien, gezamenlijke maaltijden en ontmoetingsavonden.

Mehmet stapt de zaal in terwijl hij weet dat hij niet iedereen kan bereiken. Maar elke jongere die hij wel helpt, is een stap vooruit. Dat houdt hem op de been. Hij kijkt de zaal rond, ziet de jongens lachen, elkaar uitdagen op het veld, verhalen delen. Dit is waarom hij hier is. ‘Zolang ik nodig ben, blijf ik hier’ denkt hij bij zichzelf terwijl zijn mondhoeken omhoog schieten. Hij zal zijn jongeren, koste wat het kost, laten zien dat kansarm betekent dat je alles kan worden wat je maar wil.

Foto: Mehmet Yanguz