Energiearmoede, in bijna elke oude wijk in Nederland is het een probleem. In Emmen is er speciaal voor het bestrijden van dit fenomeen een heuse groep in het leven geroepen, het fixteam. Deur voor de deur kloppen ze bij eenieder die dat wil aan, om het achter de voordeur een stukje duurzamer te maken. Wij liepen een dagje met ze mee met Robert. Een van de drijvende krachten van het fixteam.

De eeuwenoude wijsheid ‘april doet wat hij wil´, gaat zeker op vandaag, een gure, regenachtige dag waarbij harde windvlagen uiteenspatten tegen De Meerstede, het wijkcentrum en middelpunt van de wijk Emmermeer. Dit wijkcentrum is deze week tevens de thuisbasis van Emmen geeft Energie, een initiatief van de gemeente om energiearmoede in de stad tegen te gaan.

Wilt u meer weten over de energietransitie in Emmermeer? Lees dan het onderstaande artikel:
De oudste wijk van Emmen wordt helemaal klaargestoomd voor de toekomst

Tochtig en slecht geïsoleerd

Gert Zoer is de coördinator van het programma. Goedgehumeurd vertelt hij welke invloed een paar kleine aanpassingen in een huis al kunnen hebben: “Door onze fixteams en energiecoaches kunnen mensen op jaarbasis gemiddeld zo’n tweehonderd euro besparen. Vooral in een wijk als deze is iedere bespaarde euro welkom.”

Veel woningen in de wijk zijn namelijk tochtig en slecht geïsoleerd. Ook hebben veel bewoners nog geen weet over hoe ze op gemakkelijke wijze hun huis – stapje voor stapje – duurzamer en goedkoper in onderhoud kunnen maken. “Allemaal problemen waarvoor ons fixteam de bewoners een stukje advies en hulp in de juiste richting kunnen geven”, zo legt Zoer uit.

Aard van de Emmenaar

Een van deze fixteamers is Robert. Van voordeur tot voordeur trekt hij door de wijk, langs mensen die een afspraak hebben ingepland. Een klusje dat volgens Robert soms lastiger is gezegd dan gedaan, aangezien de aard van de Emmenaar.

“De mensen hier kijken vaak eerst de kat uit de boom”, vertelt Robert. “En al helemaal als je bij de mensen aan de deur komt in de naam van de overheid. Veel zijn er bang dat er toch ergens een addertje onder het gras zit. Ik probeer altijd zo snel mogelijk vertrouwen van mensen te wekken, door ze gewoon in het Drents aan te spreken. Daarmee breek je het ijs.”

‘Alles is gratis’

De argwaan van de Emmenaar is volgens Zoer, kijkend naar het verleden, makkelijk verklaarbaar: “Emmen was vroeger eigenlijk altijd de armste gemeente van Nederland. Nu klotst vanwege alle subsidies het geld ineens tegen de plinten. De mensen hier zijn het simpelweg niet gewend om dingen gratis te krijgen.”

En vooral dat laatste punt is volgens de coördinator het mooie aan het programma: “Alles wat wij doen is gratis. Het maakt niet uit of je nou een huur- of een koopwoning hebt. Zo kan iedereen meeprofiteren van deze subsidie.”

Op bezoek

Nadat het kopje koffie – inclusief koekje – leeg is, lopen Robert en ik snel door de regen naar de elektrische werkbus van Emmen geeft Energie. De eerste klant verwacht ons namelijk al over een paar minuten. De auto is – volgens Robert veel te rommelig – volgepakt met lampjes, tochtstripjes, radiatorfolie, douchekoppen en andere spullen die een woning op een makkelijke manier duurzamer kunnen maken. “Normaal ga ik met mijn eigen auto, die is een stukkie netter”, vertelt hij wanneer die de auto instapt.

Terwijl het eerste liedje op de radio nog door de speakers klinkt, parkeren we in een groenperkje voor een rijtjeshuis aan de Meester L. Oldenhuis Tonckenstraat. Een dame van rond de zestig ziet ons parkeren en doet de deur alvast open. Ze stelt zich voor als Truus*. Een paar dagen eerder had ze gehoord dat het fixteam in Emmen gratis en voor niets radiatorfolie installeert achter de centrale verwarming. “Ik wil dat al een hele lange tijd, maar ik kan het met mijn gezondheid niet zelf doen”

‘Ik zie het al’

Na een korte inspectie van de woonkamer – die met alle planten en groen is ingericht alsof je in het Noordbargerbos bent – loopt Robert terug naar z’n bus: “Ik zie het al. Eén rolletje folie en een paar lampies.” Hij gaat gelijk aan de slag.

Terwijl Robert zich in het zweet werkt, vertelt Truus haar verhaal. Ze zit in de bijstand en is al ruim twee jaar, sinds de energiecrisis, bezig om op allerlei manieren haar energierekening omlaag te krijgen. “A’j ’t niet ruum hebt, dan mo’j ruumte maak’n”, rolt er met een dik Emmer accent van haar tong.

‘Dat scheelt op jaarbasis’

Dit besparen van kosten is volgens de vrouw niet alleen pure noodzaak, maar ook een soort van hobby: “Het is een soort van sport om zo goedkoop mogelijk uit te zijn.” Ze somt een paar kostenbesparende maatregelen op, die ze de afgelopen twee jaar heeft genomen.
“Kijk daar staat een petroleumkacheltje, die heb ik twee jaar geleden gekocht toen petroleum goedkoper was dan stoken via de centrale verwarming. Ook heb ik dit elektrische kookstel opgehaald bij de Blokker, dat scheelt op jaarbasis écht in het gasgebruik. Ook gebruik ik om korter te douchen een zandloper.”

Dan komt er opeens een enthousiaste stem onder de centrale verwarming vandaan: “Oh echt waar? Doar he’k straks wa wat veur!”

Lichtgevende douchekop

Na even prutsen en martelen heeft Robert het radiatorfolie achter de verwarming gekregen. Omdat de ruimte tussen de radiator en de muur minimaal was, kostte het de nodige moeite. Dat Robert geen man is die snel opgeeft, wordt duidelijk nadat Truus aangeeft dat ze niet per se folie achter haar kachel hoeft te hebben, als het simpelweg niet lukt: “Nee dat doe’w niet”, zegt de fixer, “we geven niet op!”

Na snel heen en weer te zijn gelopen naar de bus, komt Robert ook nog met een verrassing uit de hoge hoed voor de bewoner: “Kijk hier, een gloednieuwe douchekop. Dan heeft u die zandloper niet meer nodig”

Hij legt uit dat de douchekop licht geeft. Een waar feestje onder de douche. De kop wordt namelijk rood op het moment dat je er langer dan 12 minuten onderstaat. “En a’j dr langer dan ’n kwartier under steet, wordt ’t water kold”, zegt hij er nog al grappend bij.

Ruim zestig euro

Nadat ook de laatste lampen zijn vervangen voor een nieuwe LED-variant en twee tochtende kiertjes zijn gedicht, vertrekken we weer naar het hoofdkwartier in de Meerstede.

Eenmaal aangekomen is het tijd voor de laatste schakel in het proces: de bureaucratische afhandeling. “Ja, dat hoort er ook bij natuurlijk. Ik vink aan wat ik daar net heb gebruikt, en zet er een krabbel onder.” Hij laat op zijn tablet zien hoe het in zijn werk gaat: “Kijk, deze mevrouw heeft in totaal voor ruim zestig euro aan spullen gekregen. Dat rekent dit programaatje allemaal uit”

Hij zet een digitale krabbel onder en vinkt op zijn lijstje het huis aan de Meester L. Oldenhuis Tonckenstraat af: “Zo, weer één afgestreept. Tijd voor lunch!”