Als muzikale verhalenverteller doet Ron van Hout van alles en nog wat in Zutphen en omgeving. Van schoolvoorstellingen tot voorstellingen voor mensen met dementie en het geven van ukelele les. Naast dat dit zijn passie is, brengt het ook mensen samen.

Druk schema

“Ik ben muzikale verhalenverteller dus ik vertel verhalen met muziek. Meestal zijn dit liedjes. Dat doe ik vooral op basisscholen voor de groepen 1 en 2. Ik zit daarnaast bijvoorbeeld ook in een vertellers club met vier anderen. Dan gaan we bijvoorbeeld met de Kinderboekenweek langs scholen. We gaan dan langs 20 scholen in een week. 21 maart is het Wereldverteldag en dan gaan we met dezelfde club ook weer langs scholen. Daarnaast doen we ook festivals. We hebben de historische haven aan de IJssel en daar doen we elk jaar een festival in augustus. Dan heb ik ook nog eigen nummers die ik óf alleen óf samen met een gitarist-zanger speel. Die nummers speel ik tijdens high teas of bij en verzorgingshuis voor mensen met dementie. Sinds vorig jaar geef ik ook groepjes ukelele les. “Ik vind het leuk om beginners het te zien leren,” vertelt Ron over de vele activiteiten die hij soms dagelijks uitvoert. “Ik speel deze nummers door middel van het activeren van het publiek. Ik heb dan een illustratie bij me, bijvoorbeeld een stuk vlaai uit Maastricht, en dan vraag ik wat het is en dan gaan die mensen daarover nadenken. Daardoor komen er ook verhalen los. Zo komen we in gesprek en in contact.”

De reis van toen naar nu

Muziek is iets waar Ron al jaren mee bezig is. “Toen ik zes of zeven was, had je ineens The Beatles. Ik had een vriend op school, die ik nu al 65 jaar ken. We wilden dan samen The Beatles zijn en toen deden wij alsof we The Beatles en een groep waren. Zo is dat gegroeid. Toen ik vijftien is kwam ik in contact met het jeugdtheater,” vertelt hij over hoe hij ooit is begonnen. Zijn passie was later uitgegroeid tot een carrière. “Ik heb in Den Haag gewerkt bij Het Nationaal Toneel. Ik was daar binnen gekomen als Souffleur en dat heb ik gecombineerd met regieassistent zijn.” Dit werk en Den Haag heeft hij verlaten door de geboorte van zijn zoon. “Op een gegeven moment kreeg ik een zoon en we wilden daarom rustiger wonen dan in Den Haag. Toen zijn we in 2000 naar Zutphen verhuisd. Daar zag ik een advertentie voor part time werk als conciërge. Door dat werk heb ik heel veel contacten en mogelijkheden gekregen. Ik mocht daar ook ruimtes gebruiken. We gingen ook een keer met een orkest spelen in de bibliotheek tijdens Kinderboekenweek. Ik ben daar alleen mee doorgegaan,” lacht hij.

Eenvoud met een les

De verhalen die Ron vertelt zijn eenvoudig en makkelijk te volgen voor jong en oud. Dit was niet altijd zo. “In het begin was ik heel enthousiast en wilde ik hele ingewikkelde verhalen doen. Een uitgebreid sprookje met allerlei personages en scènes. Dat is op zich wel leuk maar ik kwam erachter dat ik steeds meer naar de eenvoud wilde.” Een voorbeeld van deze eenvoud is zijn zelfgeschreven verhaal over een reiger en een kikker. Dit verhaal gaat over een reiger die opzoek is naar een kikker om die op te eten. De kikker komt bij de sloot en ziet die reiger. De reiger ligt op zijn rug en kijkt naar de lucht. Hij telt in zichzelf en dan wordt. De kikker wordt nieuwsgierig en ze komen aan de praat. De kikker komt er dan achter dat de reiger wolken aan het tellen is en die wordt helemaal enthousiast. En uiteindelijk spreken ze af om weer te gaan tellen morgen. De reiger vergeet daardoor dat hij de kikker op wilde eten. “Het gaat hier erover dat er door een bijzondere ontmoeting een verandering is bij de reiger en de kikker. Op een subtiele manier probeer ik daar een les in te zetten.” Dit soort lessen kunnen waardevol zijn voor kinderen. “Als je een kind bent en je bent ergens bang voor dan kunnen ze denken dat het toch niet zo erg is als ze dachten.”

 Muziek als bouwsteen

Wat voegt muziek toe aan deze verhalen? “Ik merk aan de kinderen dat zodra je live een gitaar pakt ze gelijk geïnteresseerd zijn. Veel kinderen vragen zich eerst af wat er gebeurt. Die kennen een gitaar wel van de televisie of van een schermpje, maar hebben het nog nooit in het echt gezien. Het is wel echt een toevoeging aan de sfeer en aan het verhaal. Het is gewoon een soort bouwsteentje aan het verhaal,” legt Ron uit.

Groepsgevoel

“Muziek is inderdaad wel een toevoeging aan het groepsgevoel,” vertelt Ron. “Ik speelde vroeger heel regelmatig bij een theater dat iemand thuis had. Daar kwamen veel mensen uit Zutphen op af. Daardoor kom je in contact met mensen. Bij het festival waar ik speel gebeurt dat ook. Het is daar wel heel leuk, want dat is bij de historische haven en daar wonen mensen ook, dus je hebt daar gewoon een huiskamer. Die mensen kijken dan uit op alle muziek en alle vertellers op schepen. Tussendoor heb je dan ook een paar pauzes en daarin spreek je met elkaar en je drinkt wat. Je leert daardoor ook nieuwe mensen kennen. Er komen ook veel dezelfde mensen die het heel leuk vinden.”

Voor jong en oud

De voorstellingen die Ron geeft zijn voor zowel jonge kinderen als voor ouderen. Hoewel er vaak de overtuiging heerst dat deze twee groepen enorm veel van elkaar verschillen, klopt dit volgens Ron niet helemaal. “Met kinderen is het heel leuk want die zitten dan zo klaar met zijn allen op een rijtje. Aan het begin vinden ze het dan een beetje spannend en dan zijn ze verlegen, maar dan vinden ze het daarna toch heel leuk. Ouderen zijn een beetje hetzelfde daarin. Ze denken dan van, het zal wel niks worden, en dan blijven ze toch hangen. Het is een wisselwerking.”

Een levensvervulling

Van dit drukke muzikale leven wordt Ron niet snel moe. “Ik wil doorgaan zolang ik dat kan,” laat hij weten.

Foto: tekening van voorstelling reiger en kikker gemaakt door Ron van Hout.