Ik liep naar binnen, toch een beetje gespannen, maar vooral benieuwd naar wat ik allemaal zou zien. Dit was voor mij de eerste keer dat ik bij een queer feest was. De muziek dreunde uit de boxen en ik moest even wennen aan het harde geluid. Daarna keek ik verwonderd om me heen. Er liepen allerlei verschillende mensen rond. Ze zagen er allemaal uniek uit. Iedereen had extravagante kleding aan en mooie make-up. Ik probeerde me door de dansende menigte te wringen, om een drankje te halen. Nadat ik een drankje gehaald had, ging ik op zoek naar mijn vrienden. Onderweg kreeg ik van vijf verschillende mensen een complimentje over hoe ik eruitzag. Ik voelde zoveel liefde en positiviteit om mij heen. Op het feest voelde ik me echt thuis. Iedereen mag zijn wie die wil zijn en het is daar gewoon één grote liefdesbol.

Frouke Guzman is 20 jaar. Op haar zeventiende kwam ze uit de kast als panseksueel. “Het was voor mij vooral een kwestie van comfortabel met mezelf zijn. Ik had in mijn hoofd een enorme homofobie gecreëerd. Daardoor had ik niet het gevoel dat ik één kon zijn met mezelf en uit de kast kon komen.” Het uit de kast komen was voor Frouke geen nare ervaring. Ze voelde zich veilig bij de vrienden die ze had. Haar ouders vonden het ook geen probleem. Frouke was al meerdere keren naar Pann geweest, een Queer feest in Utrecht. Ze vertelde daar elke keer wat over tegen haar ouders. Frouke’s moeder kwam op een dag naar haar toe en vroeg aan haar hoe het nou eigenlijk zat. Ze had natuurlijk veel gehoord over alle feestjes en keek Frouke met een nieuwsgierige blik aan. “Ik vertelde toen aan mijn moeder dat ik panseksueel ben. Zij reageerde daarna met een verhelderende “Oh oké.” Vertelde Frouke lachend.

Frouke wist eigenlijk altijd al wel dat ze panseksueel is. Toch heeft ze dit gevoel een hele lange tijd weggestopt. “Onze maatschappij is zo ingesteld, dat hetero de norm is. Daar moet iedereen dan een beetje bijpassen. In het begin van mijn jeugd vond ik het eng en lastig om buiten die norm te vallen. Ik wilde niet opvallen en anders zijn.” Op het moment dat Frouke zichzelf helemaal geaccepteerd had, voelde het voor haar echt als thuiskomen. “De eerste keer dat ik naar een gayfeest ging, ontmoette ik allemaal mensen die zijn zoals ik. Ik dacht bij mezelf: dit zijn mijn mensen en ik heb me nog nooit eerder in mijn leven zo veilig en comfortabel gevoeld. Dat betekende echt heel veel voor mij en ik hoorde eindelijk ergens thuis.”

Frouke is ook demiseksueel. Dat is een soort vorm van aseksualiteit, vertelt ze. “Het is een bepaalde limiet die je kan hebben, bij seksuele aantrekkingskracht. Ik kan me niet aangetrokken voelen tot iemand alleen gebaseerd op uiterlijk. Ik moet een emotionele connectie hebben, anders voel ik gewoon niks. Ze stuit ook nog op veel onbegrip van mensen. Niet iedereen weet altijd wat het allemaal inhoudt. Het is dan soms ook nog wel moeilijk voor haar, om aan een vreemde te vertellen dat ze queer is. “Ik loop soms over straat en dan roepen mensen wel eens nare dingen naar me. Ik maak me daar tegenwoordig niet meer zo druk om, ik laat niet toe dat ik weer die homofobie creëer in mijn hoofd die ik eerst had.” Toch doen de opmerkingen wel wat met Frouke. “Ik voel op dat moment woede en vraag me af waarom ze het nodig vinden om iemand zo te onderdrukken, alsof dat hun recht is. Meestal zeur ik er daarna even over bij mijn vrienden en dan is het ook wel weer klaar.”

Door de opmerkingen die soms naar haar werden geroepen en de woede die bij haar ontstond, ging er een enorm vuur wakkeren bij Frouke. Ze besloot daarom om activist te worden. Frouke heeft ook al haar hele leven met seksisme te maken gehad. Dat was ook een reden voor haar om zich in te gaan zetten mensenrechten. “Ik zag heel veel mensen in mijn omgeving kapotgaan aan het seksisme dat ze meemaakten. Ik zag mezelf er ook kapot aan gaan.” Ik was op mijn werk, door de grote ramen keek ik naar buiten. Het was een grauwe, regenachtige dag. Ik voelde me de hele dag al niet lekker en vroeg aan mijn baas of ik eerder weg kon gaan. Een mannelijke collega had ik die week ook eerder naar huis zien gaan, omdat hij ziek was. Ik ging ervanuit dat ik kon gaan, het was die dag helemaal niet druk en ik had al veel gedaan. Ik liep naar mijn baas. Hij vroeg aan mij of ik ongesteld was. Ik keek hem met verbaasde ogen aan. Ik vond dat nogal een persoonlijke vraag en zei dat ook tegen hem. Hij nam na mijn antwoordt zomaar aan dat ik ongesteld was en vond dat ik gewoon weer verder kon werken. Ongesteld zijn vond hij maar een stom smoesje en het kon vast allemaal niet zo erg zijn. Frouke heeft die dag uiteindelijk gewoon verder gewerkt. “Ik liet mezelf toen gewoon onderdrukken, dat sta ik nu niet meer toe. Ik heb mezelf ontwikkeld tot een echte feminist.”

Foto: Pixabay