Er komt een wit busje aangereden. De man op de passagiersstoel stapt uit en loopt naar me toe. ‘’Hi, ik ben Gregory’’, zegt hij gekleed in een zwarte jas met een oranje hesje eroverheen. Gregory is vandaag eigenlijk aan het werk, maar hij heeft tijd vrijgemaakt voor een interview. Zijn collega zet hem af op de plek waar we hebben afgesproken: voor de deur bij restaurant Nul33 in het centrum van Amersfoort. Gregory Thomassen is vijf jaar geleden gescheiden van zijn ex-vrouw en sindsdien is hij op zoek naar een woning voor hem en zijn kinderen in het Soesterkwartier. Tijdens een wandeling door de binnenstad vertelt hij over zijn zoektocht. ‘’Van buiten lach ik, maar van binnen huil ik.’’

Toch komt er na negen jaar een einde aan hun relatie. ‘’Het werkte niet, dus we besloten om uit elkaar te gaan. Na mijn scheiding stond ik op straat. Mijn ex-vrouw bleef in het huis wonen. Daar woont ze nu nog steeds. Ik ben op zoek gegaan naar een woning voor mezelf en mijn kinderen, want mijn ex-vrouw en ik hebben vier kinderen samen. Inmiddels ben ik al bijna vijf jaar op zoek, maar ik heb nog niks gevonden. Het is toch eigenlijk niet normaal dat dit kan in een land als Nederland?’’, zegt Gregory boos en teleurgesteld. Het begint opeens keihard te regenen. Er was geen regen voorspeld. We zien in de verte een afdakje waar we onder kunnen schuilen, dus we rennen er snel naartoe. Tijdens ons gesprek blijft het hard regenen. Gregory pakt zijn telefoon uit zijn jas. 

Kinderen

‘’Kijk, dit zijn mijn kinderen’’, zegt Gregory terwijl hij een foto laat zien op zijn telefoon. ‘’Kaithlyn is de oudste. Ze is 13 jaar.’’ Op de foto zie je een meisje met lang bruin haar. ‘’Dat is Damytha. Ze is 9 jaar’’, zegt hij terwijl hij naar een meisje met twee paardenstaartjes wijst. ‘’Dan heb je nog Gregory & Dayanairah van 7 jaar. Zij zijn een tweeling. Gregory houdt heel erg van Pokémon, zoals je kunt zien.’’ Hij heeft op de foto een Pokémon shirt aan. ‘’Mijn kinderen betekenen alles voor me’’, vertelt Gregory zichtbaar geëmotioneerd. ‘’Ze kijken naar mij op, dus ik moet sterk blijven ondanks de hele situatie. Ik wil niet dat ze ooit denken: ‘Papa heeft het toen opgegeven, dus dan doe ik dat nu ook maar.’’

Er komt ondertussen een man langsgereden op zijn scooter. ‘’We bellen’’, roept hij naar Gregory. ‘’Ja, ik bel je zo’’, antwoordt Gregory. ‘’Is goed’’, reageert de man en hij verdwijnt vervolgens in de verte. Tijdens ons gesprek gebeurt dit een aantal keer. Het laat zien dat veel mensen Gregory kennen en dat is best een gek idee als je je bedenkt dat hij geen woning kan vinden. Je vraagt je af: ‘Kan hij niet via via aan een woning komen?’ Maar dat is hem niet gelukt. Als je hoort dat iemand geen woning kan vinden denk je automatisch toch eerder aan iemand met weinig contacten, maar dat hoeft dus niet zo te zijn. 

Veryupping

Dat Gregory geen huis kan vinden in het Soesterkwartier heeft te maken met dat steeds meer hoogopgeleide jonge mensen in de wijk komen wonen. Deze mensen worden ook wel ‘yuppen’ genoemd. Sociale huurwoningen worden koopwoningen. Het aantal sociale huurwoningen neemt dus af en dat terwijl de oorspronkelijke bewoners van de wijk, zoals Gregory, vaak huren. Er is dus steeds minder plek voor hen in het Soesterkwartier. Gregory staat op een wachtlijst voor sociale huurwoningen. ‘’Ik sta op plek 500 en ik sta al 4,5 jaar ingeschreven. Het is echt frustrerend’’, zegt Gregory geïrriteerd.