AMERSFOORT – Tegen middernacht loopt Elly van Westerlaak-Vinke de laatste ronde met haar hondje in de wijk. Ze groet haar buurman die ook nog in het donker over straat loopt met twee zware zakken afval in zijn handen. “Zou je alsjeblieft op dit tijdstip niet het afval in de ondergrondse container willen gooien?” Zegt Elly. De man heeft geen zin om met de volle zakken terug naar huis te lopen en dat begrijpt ze. ‘Voor deze ene keer’ moppert ze, ‘als je maar de klep van de stalen container zachtjes open en dicht doet.’ Elly loopt verder met haar hondje aan de lijn en ze hoort achter haar een harde klap van de dichtvallende klep. ‘Nee hè’, zegt ze zachtjes tegen zichzelf.

Elly vertelt dit verhaal met een kleine glimlach op haar gezicht. Dit verhaal beschrijft hoe zij is, als lid van de bewonerscommissie. Zij zal ondanks dat ze alleen in het donker op straat loopt, de bewoners attenderen op hun acties, maar wel met zekere compassie.

Ondanks dat Van Westerlaak-Vinke zich al tientallen jaren inzet in de bewonerscommissie, en erbuiten, wil zij er een punt achter zetten.

In 1980 besluiten de bewoners de bewonerscommissie van de buurt ‘De Linie’ op te richten. Niet veel later sluit Elly zich bij de commissie aan, nadat ze hiervoor wordt gevraagd. ”Ik heb altijd al veel sociale contacten met de bewoners en ken veel mensen bij de gemeente en politie”, vertelt ze. Voor haar was het een streven om van deze korte lijntjes gebruik te maken in de commissie.

De reden dat Van Westerlaak-Vinke in de bewonerscommissie bleef waren voornamelijk de contacten met de bewoners en de gezelligheid. “We hebben veel buurtfeesten en barbecues georganiseerd, voor alle mensen in de buurt en dat was altijd heel leuk.”

‘’Als er nieuwe mensen komen wonen in onze buurt, krijg ik van Portaal een lijst met de adressen van deze bewoners.” Elly vertelt dat ze dan na enkele weken langsgaat bij de nieuwe bewoners om ze te informeren over de praktische zaken in de buurt, zoals wanneer welk afval wordt opgehaald. Om de mensen welkom te heten geeft ze samen met de andere leden van de commissie een welkomstcadeau.

Elly moet vaak aan de mensen duidelijk maken dat zij van de bewonerscommissie is. ”Wij krijgen vaak klachten binnen, dus dan vertel ik de mensen: ‘wij zijn geen klachtencommissie.”’ De commissie probeert er te zijn voor alle bewoners met hulp en advies, maar voor een kapot kastje of piepende deur moet je echt zelf de woningcorporatie opbellen zegt Elly. Ook als iemand een bankstel langs de weg dumpt wordt Elly opgebeld om het op te lossen. ”Ik geef dan het telefoonnummer van ROVA (haalt afval op) aan de persoon, want hoe meer mensen een klacht indienen, hoe sneller het wordt opgelost.”

Omdat de bewonerscommissie ook wel wordt gezien als de ‘probleemoplosser’, gaat het niet altijd om problemen in of aan de woning. ”Wij zijn ooit gebeld door een bewoonster die ons vroeg of wij kunnen helpen met het realiseren van een aflopende stoep voor haar voor- en achterdeur, omdat haar man in een rolstoel zit.” De man moest om deze reden elke keer omrijden om bij de voordeur te komen, aangezien hij niet de stoep op- en afkwam. Elly had de gemeente opgebeld om te vragen of zij van het stukje stoep een drempel wilde maken, zodat meneer vanuit de voordeur gelijk bij de auto kon komen.

“Ik kreeg als reactie dat het niet kon, omdat het aflopende stuk stoep te glad zou kunnen worden in de winter en iemand zou kunnen vallen.” Elly vond dit onzin en vroeg of de wethouders langs wilden komen, zodat zij zelf konden uitproberen hoe het is om met de rolstoel de stoep op en af te komen. Dit bleek de wethouders toen niet te lukken en een paar weken later kreeg de man een drempel voor de deur. Elly geeft aan dat je soms een lange adem moet hebben om iets te kunnen verwezenlijken.

Voorheen organiseerde de commissie twee keer per jaar een bewonersvergadering. Tijdens de bewonersvergadering laten de bewoners horen wat zij willen en waar in de wijk verbeteringen nodig zijn. ”Omdat er bijna geen bewoners meer naar de vergaderingen kwamen, worden die al lange tijd niet meer georganiseerd.”

Ook de buurfeesten en barbecues gaan al lange tijd niet meer door, omdat de ouders wel de lusten wilden en niet de lasten. ”Alleen de kinderen van de buurt kwamen op de feesten af. Als er dan een poffertjeskraam stond, kwamen de ouders alleen voor de gratis poffertjes en gingen dan weer weg.” Dat vindt Elly niet leuk, omdat zij samen met de commissie er veel tijd instaken om de feesten te organiseren.

Elly geeft aan om, na 44 jaar, op de achtergrond van de commissie te willen staan. Volgens haar gaat dat alleen moeilijk, omdat zij na zoveel jaar weet hoe je als ervaren lid snel moet handelen. ”Over tien jaar woon ik wellicht ergens anders en kleiner, vanwege mijn leeftijd. Ik durf daarom niet te zeggen hoelang ik nog in de bewonerscommissie actief blijf.” Elly geeft aan dat ze graag nieuw bloed in de bewonerscommissie ziet komen, want volgens haar zit zij er veel te lang in.

Fotobron: Elly van Westerlaak-Vinke