Ommen- De geur van verf en hout vermengt zich met de koude, droge lucht in de oudste molen van Ommen. Een groot leeg schilderdoek staat te wachten op Imke die op dat moment nog uit Zwolle moet vertrekken. Ze springt op haar rode studentenfiets, slingert haar rugzak om en trotseert de kou. Flink doortrappend fietst ze naar het station, om op tijd bij de trein te zijn. Eenmaal de trein gehaald is er ruimte voor iets meer ontspanning. Vandaag staat haar een unieke klus te wachten, een kunstwerk maken dat in het centrum van Ommen komt te hangen. Het is een leuke klus, maar ook erg spannend.

Imke staat geconcentreerd voor haar lege paneel, met als metgezel een elektrisch kacheltje die zachtjes warme wind haar richting op blaast. Buiten de molen dwarrelen de natte sneeuwvlokken neer. Met precisie brengt ze de eerste streek aan op haar paneel, ze wil op haar eigen manier het centrum van Ommen op haar doek langzaam tot leven brengen.

Toch voelt ze zich klein naast het gigantische paneel terwijl ze een paar stappen achteruit zet. Ze is gewend aan kleine en precieze illustraties op papier en op haar computer. Maar hier, in de monumentale molen, leek alles groter. Het kraken van de oude houten balken boven haar hoofd, het zachte geroezemoes van andere kunstenaars die elk aan hun eigen kunstwerk werken, zorgen voor een bijzonder gevoel. Dit is heel anders dan thuis, wanneer ze alleen aan een opdracht werkt.

“Dat lijkt mooi te worden”, zei Sterre, een mede-kunstenaar die aan een paneel vol bomen en hier en daar een dier werkt tegen haar. Haar handen zijn besmeurd met aardse tinten van verfresten. Imke glimlacht en stapt een paar passen naar achteren om haar werk kritisch te bekijken. De toren van de kerk en de brug naar het centrum van Ommen beginnen vorm te krijgen.

“Dank je”, antwoordt Imke. “Het is een uitdaging om zo groot te werken, maar het voelt goed. Het is bijzonder om de inwoners een kijkje door je ogen te mogen geven.”

Sterre knikt instemmend en veegt een pluk haar uit haar gezicht. “Ik probeer diezelfde verbinding te voelen. De natuur hier is zo kalmerend. Ik wil die rust vangen op mijn paneel en overdragen.”

Ondanks hun verschillende stijlen voelden Imke en Sterre al snel een klik. Terwijl ze werken, wisselen ze ideeën en gedachten uit. Sterre vertelt over haar ervaring in de natuur van Ommen, en Imke over het creëren van de stad doormiddel van zachte pastelkleuren. Het was alsof de molen een veilige cocon bood waar creativiteit en samenwerking konden ontpoppen.

“Het is grappig”, zei Imke terwijl ze verf mengt, “normaal werk ik alleen in mijn atelier. Het is stil en dat helpt me focussen. Maar hier, met iedereen om me heen, voelt het anders. Het inspireert me en haalt me uit mijn comfortzone.”

“Precies!” antwoordde Sterre. “Thuis maak ik ook alles alleen, maar die energie hier, de gesprekken, het doet me denken aan mijn tijd op de kunstacademie. Iedereen voegt iets toe aan elkaars proces.”

De band met elkaar, in het midden van de molen groeide naarmate de middag vorderde. Kunstenaars deelden technieken en verhalen met elkaar. “De samenwerking hier is echt iets bijzonders”,  vertelt de organisator van het project, terwijl ze langs de kunstwerken loopt. “Het is niet alleen het resultaat dat telt. Het proces is belangrijk, hoe jullie elkaar aanvullen en inspireren, dat maakt dit project zo krachtig.”

Imke keek naar haar paneel, dat zich langzaam vulde met levendige kleuren. De zachte roze en oranje kleuren geven de stad een bijna magische versie van Ommen die toch herkenbaar voelt. Ze besefte dat dit werk niet alleen van haar was. De gesprekken, de tips, zelfs de energie van de ruimte hadden hun weg gevonden om haar werk te versterken.

Imke glimlachte terwijl ze haar mok met thee vasthoudt en haar werk nog een keer goed bekijkt. Het paneel wat eens zo overweldigend voelde is anders gaan voelen, er is ruimte ontstaan voor inspiratie en nieuwe mogelijkheden. Onder de wieken van de oude molen had ze niet alleen een paneel geschilderd, maar ook een verbinding gemaakt. Het project heeft haar laten zien dat kunst niet alleen ontstaat uit je eigen talent, maar ook uit de kracht van samenwerking,

Die avond, als de stilte in de molen wedergekeerd is en de kunstenaars langzaam vertrekken, blijft Imke nog even staan. Ze loopt een laatste ronde langs de andere panelen, bewondert de details en de diversiteit in stijlen. Elk werk vertelt een eigen verhaal, maar samen vormen ze een groter geheel. Ze voelt zich trots en dankbaar dat ze deel uitmaakt van dit project. Wanneer ze haar spullen inpakt en naar buiten stapt, dwarrelen de sneeuwvlokken nog steeds zachtjes naar beneden. De kou is scherp, maar toch voelt het minder koud dan eerst.