Van links naar rechts: Froukje Visser, Tareq Alam, Özlem Sahin.

„De zuidwijken bestaan bijna zestig jaar. Wat ooit dé toekomst moest zijn voor jonge gezinnen, mondde uit in wijken met wisselende reputaties. Is dat terecht? Of is het zoals zo vaak: de buitenwereld ziet vooral de ellende, de bewoners juist de zegeningen. “Vijf studenten van de school van Journalistiek Windesheim in Zwolle dompelen zich onder in de grootste wijk: de Wesselerbrink.”

Bewoners over wijkinitiatieven: “Vroeger waren er veel meer multiculturele feesten”

De afgelopen 60 jaar is er veel veranderd in de Wesselerbrink. Niet alleen ziet de wijk er nu anders uit, ook de dynamiek tussen de bewoners is veranderd. Froukje Visser, Tareq Alam en Özlem Sahin hebben deze verandering, als lid van de bewonerscommissie, van dichtbij meegemaakt. Samen delen zij wat voor invloed dit heeft gehad in hun eigen buurten: De Posten en Het Bijvank.

Als je de Wesselerbrink doorrijdt kunnen ze je niet ontgaan: de vele flats die de wijk kenmerken. Bij veel van deze flats worden regelmatig buurtfeesten gehouden. Vooral op de afgelopen burendag kwamen veel mensen samen op straat voor een hapje, een drankje en een praatje.

Ook Froukje Visser was bij de burendag, zij woont in een van de flats in De Posten en is lid van de bewonerscommissie. Daarnaast richtte zij de activiteitencommissie voor de flat op. Tareq Alam en Özlem Sahin wonen in Het Bijvank. Ook zij zijn lid van de bewonerscommissie van de buurt, hier kan iedereen terecht met initiatieven en problemen. De buurt van Alam en Sahin telt slechts drie flats en bestaat voor de rest vooral uit hobbywoningen en sociale huurwoningen. In 2017 maakten veel hobbywoningen plaats voor nieuwe huurhuizen, De Posten wacht nog op de vernieuwingen.

Multicultureel

In de Wesselerbrink vestigden zich begin jaren ’80 veel mensen met een niet-Westerse achtergrond. Waar eerst alleen Spaanse en Italiaanse arbeidsmigranten de weg naar de wijk vonden, kwamen hier later ook Turken en Marokkanen bij. Froukje Visser groeide zelf op in De Posten en is hier in 2021 weer komen wonen: “Ik woon nu in een flat met 10% witte Nederlanders, de rest is allemaal multicultureel. Hier en daar heb je wel een statushouder, maar voor de rest zijn het allemaal mensen met dubbele paspoorten.” Visser woont in de flat Lintveldebrink en komt hier veel nationaliteiten tegen. “We hebben Turkse, Marokkaanse, Syrische en Indische bewoners in de flat.” In de rest van de Zuidwijk is dit niet anders: “Iedereen is van harte welkom, elk land, elk geloof” voegt Özlem Sahin, inwoner van Het Bijvank, hieraan toe.

Dat er mensen in de Wesselerbrink wonen met zoveel verschillende achtergronden wordt door deze bewoners als iets moois gezien, maar het is niet altijd even makkelijk. Door de taalbarrière is het soms lastig om goed contact te hebben met de buren. Het wonen in een flat heeft volgens Visser veel voordelen: “In een flat ben je sneller geneigd om contact te zoeken met de buren. We moeten allemaal naar beneden voor de post en je komt altijd wel iemand tegen in de lift. In een normale- of hobbywoning ben je denk ik sneller geneigd om op jezelf te blijven.” In Het Bijvank zijn deze flats er bijna niet: “In onze buurt is iedereen wat meer bezig met zichzelf. In een flat heb je meer sociale contacten, ik zie nu alleen de buren links en rechts”, vertelt Alam.

Buurtinitiatieven

Om de bewoners toch meer naar elkaar toe te laten trekken, proberen de bewonersorganisaties regelmatig dingen te organiseren. In de ene buurt gaat dit beter dan in de andere buurt. Zo is er niet altijd evenveel animo voor het organiseren van een buurtfeest of andere bijeenkomst. “Ik heb een paar keer in de groep gegooid om iets te organiseren, maar door corona is iedereen meer voor zichzelf gaan leven. Vroeger waren er veel meer multiculturele feesten, zelfs 8 jaar geleden nog”, zegt Alam, inwoner van Het Bijvank. “Ik vind het onze verantwoordelijkheid om te kijken hoe we mensen sociaal kunnen laten verzamelen, want als mensen afstand krijgen gaan ze zich alleen maar meer terugtrekken. Dan gaat het sociale gedrag veranderen en gebeuren er slechte dingen”, voegt hij hieraan toe. “Mensen zijn eigenhandig, ze zoeken geen contact met elkaar. Als iedereen zich gaat terugtrekken ga je dat zelf ook doen”, reageert Sahin.

Volgens Visser is dit in De Posten anders: “We hebben een activiteitencommissie opgezet voor de flat Lintveldebrink zodat we met de kinderen kunnen knutselen. Op die manier hoeven ze niet, hoe mooi het ook is, naar De Magneet, want dan moeten ze de drukke straat over.” De Magneet is het buurtcentrum van de Wesselerbrink, gelegen in Het Bijvank. Bij De Posten mist zo’n centrale plek nog: “Als het goed is krijgen we binnenkort een woonkamer bij een van de flats. Dan willen we ook gaan koken met elkaar: Indische gerechten, Turkse gerechten, Syrische gerechten, noem maar op.”

Ondanks dat ze geen goede ruimte hebben, laten de bewoners van Lintveldebrink in De Posten zich niet tegenhouden om toch dingen te organiseren. Zo worden er tijdens Pasen eieren gezocht en gaan de bewoners samen knutselen voor Valentijnsdag. “We hebben laatst ook nog een buurtfeest gehad. Die werd erg goed bezocht, er waren leuke kraampjes en activiteiten voor iedereen,” meldt Visser. Toch blijft het lastig om de hele buurt te betrekken bij de bijeenkomsten. Zo zijn het vooral de mensen uit de eigen flat die op de initiatieven afkomen, omdat zij zien waar je mee bezig bent. “We maken het toegankelijk voor iedereen en hangen altijd flyers op. We proberen meer kinderen uit de buurt te werven, maar dat lukt nog niet echt”, vertelt Visser.

Obstakels

In Het Bijvank is het volgens Alam en Özlem lastiger om dingen te organiseren. Naast dat mensen zich meer zijn gaan focussen op zichzelf, is er nog een obstakel. “Geld heeft er bij ons ook mee te maken dat het slechter loopt. Mensen willen het voor de kinderen gebruiken, ze hebben het niet over voor feesten”, begint Sahin. “Een paar jaar geleden, toen zat ik zelf nog niet in de commissie, heeft iemand een budget aangevraagd voor een buurtfeest. De gemeente wilden toen alleen de tent financieren, eten en drinken moet je zelf doen. Bij ons zijn er maar weinig mensen die €5 over hebben daarvoor.” Toch blijft Sahin in oplossingen denken: “Ik loop regelmatig een rondje. Dan neem ik een grote zak mee en verzamel ik alle blikjes die ik tegenkom. Met het geld wat ik daarmee spaar wil ik graag iets organiseren voor de kinderen, of het doneren.”