In het Gelderse dorp genaamd Ermelo is geen inwoner onbekend met het Tomassen Duck-To dossier. Een eendenslachterij die ondanks de omlijning van een vergunning besluit buiten dit gebied verder te groeien. De schaduw rondom dit dossier werpt al jaren een donkere wolk over de gemeenschap. Stichting DOEH, een vereniging die zich hard maakt voor een veilige, groene en leefbare omgeving, zet zich al jarenlang in om de onvrede onder de omwonenden hoorbaar te maken. Secretaris Cora van Eijsden en voorzitter Heidi Daenen doen er samen met een derde bestuurslid alles aan om alle waarheden op tafel te krijgen. Zij willen opzoek naar een passende oplossing voor de omgeving, de bewoner én het bedrijf.

Dit blijkt echter niet zonder slag of stoot te gaan. Er ontstaan met regelmaat meningsverschillen tussen hen en de eigenaar van het bedrijf Tomassen. Heidi belt naar het bedrijf om de overlast rondom de grote hoeveelheid vrachtwagens, die dagelijks langs haar huis razen, te bespreken. Een stijging in de hoeveelheid eenden die buiten de omlijning geslacht worden, zorgt namelijk ook voor een stijging in transport. Onverwachts antwoordt hij in een dreigend bericht. Hoe vaker ze zou bellen om haar onvrede uit te spreken, hoe meer vrachtwagens ze langs haar huis zou kunnen verwachten. Een ingang voor een gesprek wordt dus volledig van tafel geschoven. De dreigende toon van het bericht zou menig mens niet in de koude kleren gaan zitten.

Een bekende van Cora stelde haar de complexe vraag: “Ben je niet bang?” Deze vraag brengt herinneringen terug aan het moment waarop zij slachtoffer wordt van fysiek geweld door een vrachtwagenchauffeur van de eendenslachterij. Cora is onderweg naar afspraak voor de stichting wanneer ze door de man geslagen wordt. De chauffeur ontkende later alles, wetend dat niemand zijn aanval had gezien. Onmiddellijk werd Heidi gebeld, die snel ter plaatse kwam. De politie werd direct ingelicht die niet veel later aan zou komen. Ook werd contact opgenomen met de persoon met wie Cora eigenlijk een afspraak had, en die sloot zich aan bij de onverwachte confrontatie. Een aangrijpende ervaring waarbij de dreiging die al langer te voelen was in werkelijkheid een schokkende vorm aannam.

Uiteindelijk wordt de zaak geseponeerd, maar niet zonder tussenkomst van een strafrechtadvocaat die aandringt op een ziekenhuisbezoek. Hier wordt een scan gemaakt om na te gaan of er geen bot beschadigd is geraakt tijdens de brute geweldpleging. Dit onderzoek diende niet alleen als gezondheidsbeoordeling, maar heeft ook een rol in het aanduiden van de ernst van de zaak. Naast de fysieke beschadigingen raakt ook de telefoon van Cora zwaar beschadigd tijdens het conflict, een detail dat eveneens in het niets leek te verdwijnen in het rechtssysteem.

Deze traumatische ervaring blijft niet in eenzaamheid. In de brievenbus van Stichting DOEH worden hun eigen folders teruggevonden, volledig beklad met een angstaanjagend hakenkruis en een bedreigende tekening van een persoon aan een galg. Onder deze hatelijke symbolen staat met zwarte stift geschreven: “Je buurman en zijn buren, wij doen het zelf. Oplichters, vieze vuile ho….”. Geschokt en verontwaardigd, worden de bekladde folders meteen verzegeld en aan de politie overhandigd, in de hoop dat eventuele handtekeningen een spoor van de dader zouden onthullen. Tot hun teleurstelling weigeren de autoriteiten deze stappen tot controle te ondernemen, de kwestie afdoend als te moeilijk om te onderzoeken. Ook deze onmenselijke praktijken bleven dus onopgelost.

In de dorpse gemeenschap wakkerde recent een onverwachte ontwikkeling nieuwe angsten aan. Stichting DOEH mengt zich al enige tijd in het dossier en dit roept verdeelde reacties op. Op Facebook verschijnt een verontrustende boodschap vanuit een bij de politie bekend persoon: “Hoopt dat na Oudejaarsavond mevrouw van Eijsden nog kan vertellen hoe haar laatste levensfase was?”. De woorden sneden als een koude wind door de digitale ruimte, en een gevoel van onveiligheid verspreidt zich. Met de onrust in de gemeenschap neemt de lokale politie de taak op zich om de man achter dit verontrustende Facebook-bericht aan te spreken. In een gesprek hopen ze het verspreiden van haat en angst te stoppen en de rust in de samenleving te herstellen.

Ondanks de donkere wolk die boven de gemeenschap blijft hangen en soms een hagelbui met zich meebrengt, houden Cora en Heidi het hoofd omhoog. Het gevoel van steun vanuit de Ermelose gemeenschap biedt motivatie om de onderste steen boven te krijgen. Niet alleen in het zeer bekende dossier, maar ook alle die zullen volgen. ‘’Het aardige is, het verandert. Onder dat laatste artikel staan nu iets van zestig reacties. En het overgrote merendeel is positief naar ons toe. Terwijl in het begin, toen wij waren begonnen, had hij nog zijn mannetjes op Facebook. Dat verandert heel sterk, van ‘laat die man zich toch eens houden aan de regels. Stichting Doeh ga zo door, hou vast, hou vol’,’’ vertelt Cora van Eijsden. Zo laten zij angst geen raadgever zijn en blijven ze vatberaden hun doelen te behalen.