“In welke kleedkamer zitten we?”, vraagt een moeder van een speler uit de jeugd van SV Giethoorn. “Ik ga meteen kijken”, is het antwoord van Aaron Jen Hong Li, die zoals elke zaterdag klaarstaat voor alle jeugdteams in de vereniging. “Ik ga meteen even kijken hoe het met ze gaat, vorig jaar trainde ik ze vaak”, zegt Aaron als hij met een kopje koffie vanuit de bestuurskamer de winterkou ingaat.

Aaron, 24 jaar oud en met Chinese voorouders, woont sinds zijn zesde in Giethoorn, en sindsdien zit hij daar ook op voetbal. Hij heeft de hele jeugd doorlopen. Nu voetbalt hij in het eerste en is hij jeugdcoördinator. “Dat houdt in dat je regelt dat de jongens gewoon kunnen voetballen en dat er scheidsrechters zijn. De standaardtaakjes eigenlijk. Er komt al gauw meer bij kijken, want je wil dat er leven in de brouwerij is”, zegt Aaron, gekleed in een jas in clubkleuren om herkenbaar te zijn voor ouders, die zich jaren geleden als doel stelde om de club levendiger dan ooit te maken. Voor Aaron geen simpele tussenstap, hij maakte werk van zijn instap. “Mijn voorganger en ik hebben een jeugdplan geschreven, met wat we willen bereiken per vijf jaar. Verbintenis staat op nummer 1.”

Ledenaantallen

Leven in de brouwerij is de laatste jaren namelijk geen vanzelfsprekendheid bij de voetbalvereniging in Giethoorn. Sterker: zo’n acht jaar geleden liep de jeugdafdeling leeg. “Dat is een terugkomend probleem bij elke vereniging”, ziet Aaron met lede ogen aan. “Het is tegenwoordig makkelijker om niet te sporten. Social media, gamen; sommige kinderen doen liever andere dingen dan sporten. Vroeger ging je gewoon op sport en dan bleef je, of je het nou leuk vond leuk of niet.”

Reden genoeg voor Aaron om met vier clubgenoten in te stappen en te zorgen voor een ommekeer in het ledenaantal. Na het uitwerken van de theorie, begon hij met de praktijk. “Je gaat extra dingen organiseren zodat de club leeft, anders bloedt hij dood. Dat is bijna wat er bij Giethoorn gebeurd is. Elke vakantie organiseren wij nu een activiteit. Veldtoernooitjes, voetbalkampen en sponsorlopen. Bij deze activiteiten nodigt Aaron de volledige jeugd uit. Ook mogen spelers uit wat oudere teams zich aansluiten en bij een tekort aan deelnemers zijn vrienden en vriendinnen ook welkom. “Ik vind het leuk om dingen te organiseren. Dat is altijd zo geweest. Leuk om zaken op te pakken en te zorgen dat er iets staat waar mensen blij van worden.” Aaron is een echte regelaar, en ziet dat zijn inzet resultaat heeft. De afgelopen jaren is de krimp gestopt en zijn er zelfs enkele teams bijgekomen. “Daar ben ik heel trots op”, zegt Aaron, die ziet dat zijn ploeg inmiddels achterstaat, en al langzaam begint met de opbouw van misschien wel de belangrijkste activiteit. “Iets waar voetbal en videospellen samen komen”, geeft hij als tip prijs.

Giethoorn staat bekend als het dorp van de discussies. Over toerismeproblematiek, het vaarbeleid, parkeercapaciteit en vele andere zaken die met name in de zomer de kop opsteken. Toch is het niet zozeer het toerisme waarover de clashes ontstaan binnen de vereniging. Aaron ziet dat het met name kleine punten binnen de club zijn waardoor zich soms onenigheid en botsingen voordoen. “Dan kan het hard tegen hard zijn, en dat hoeft van mij niet op de club te gebeuren. Het hoort wel een beetje bij de cultuur hier, een uitgesproken mening.” Aaron doet alles om de discussies buiten de poorten van het sportpark aan de Kerkweg te houden. “Ik sta voor gezelligheid. Het moet hier leuk zijn en iedereen moet hier met een veilig gevoel kunnen komen. Dan moet er geen ruzie of onenigheid zijn.”

De club over vijf jaar

Aaron is blij met zijn eerste jaren als jeugdcoördinator, maar wil doorpakken. “Wij willen dat de jeugd en de senioren nog meer één vereniging vormen, en dat er geen losse flodders zijn. Dat gebeurde heel veel, je had meerdere clubjes binnen de vereniging. Sommigen draaiden goed, sommige niet. Dan valt het langzaam uit elkaar. Dat willen voorkomen door die activiteiten te organiseren en iedereen erbij te betrekken. Zo zorgen we dat het hier gezellig blijft, en ik denk dat het aardig goed gaat.”

Ook het werven van vrijwilligers is belangrijk, en dat vormt het volgende struikelblok in het moderne verenigingsleven. Aaron ziet de problemen in steeds meer dorpen rond Giethoorn de kop opsteken. “Trainers vinden is het grootste probleem. Vroeger waren ouders sneller geneigd om zelf wat te doen, maar nu schuiven ze het af op de club. Als er geen coach is op zaterdag, dan werkt het niet.” Toch is er ook op dit punt licht aan de horizon. “Ik ben wel blij dat we oudste jeugd kunnen betrekken. Die jongens worden 18 en we bieden ze een trainers/scheidsrechtercursus aan. We kunnen het ze niet verplichten, maar we willen wel dat iedereen die vrijwillige bijdrage levert.”

De jonge spelers van de thuisploeg hebben de wedstrijd inmiddels verloren, net als de andere teams van SV Giethoorn op deze barre zaterdagochtend in november. Maar ook dat mag de goede sfeer niet verpesten. Aaron doet er alles aan om te zorgen dat de club ook in de toekomst een gezellig thuishonk blijft voor de jeugd van Giethoorn. Aaron loopt naar zijn team toe, en spreekt zijn pupillen troostende woorden toe. Niet snel daarna gaat de aandacht vol op het volgende agendapunt: het befaamde, competitieve en hopelijk toch gezellige FIFA-toernooi, waar alle van kou rillende spelers inmiddels, net als een beker chocolademelk, extra zin in hebben.