De zon staat hoog aan de strakblauwe lucht en de geur van zonnebrand, bloeiende bloemen en eten van de terrasjes langs de gracht komt je tegemoet. Drukte vult het binnenpad, de verhuurbootjes kunnen niet meer verder varen omdat de gracht te vol ligt. De zon prikt in zijn ogen terwijl Gerard het smalle Binnenpad van Giethoorn op stapt. Hij werpt een snelle blik om zich heen en houdt de de straten van Giethoorn met een scherpe blik in de gaten. Tot het een stukje verderop misgaat. Twee verhuurbootjes botsen in de smalle gracht tegen elkaar en de toeristen vliegen elkaar in de haren. Gerard versnelt zijn pas en probeert in te grijpen. Terwijl hij zich tussen de groep begeeft, voelt hij de hitte van de zon branden op zijn rug en hoort hij het geïrriteerde geroezemoes van andere toeristen op de achtergrond. Dit is ook een kant van Giethoorn op een zomerse dag, chaotisch in werkelijkheid. “Wat is hier aan de hand?” vraagt hij, zijn stem scherp maar beheerst. Maar het Arabisch is voor hem niet te volgen. Hij grist zijn telefoon uit zijn zak en klikt de vertaalapp aan. Snel tikken zijn vingers op het scherm, ondertussen keert er iets meer rust onder de toeristen. Al snel blijkt dat het ging om een conflict tussen een Israëli en een Palestijn. Doordat er toeristen van over de hele  wereld komen, ontstaan er af en toe ook cultuurbotsingen. De burgeroorlogen die op dit moment in de wereld spelen, maakten wij een aantal jaren geleden al mee in het klein natuurlijk hier in Giethoorn. Hij geeft de telefoon eerst aan de ene partij en daarna aan de andere, zodat hij van beide een kant van het verhaal heeft. Terwijl er een monotone mechanische stem uit de telefoon klinkt Gerard knikt en luistert aandachtig mee naar beide verhalen. Hoor en wederhoor is een van de belangrijkste onderdelen van het werk als een wijkagent tijdens deze conflicten. Het is een principe waar hij heilig in gelooft. Doordat beide toeristen zich inmiddels gehoord voelen, heeft Gerard de situatie onder controle en is de rust wedergekeerd.

Zeventien jaar lang is Gerard wijkagent geweest in Giethoorn. Terwijl hij verder loopt, denkt Gerard terug aan waarom hij dit werk ooit koos. Jarenlang werkte hij in de techniek, daarna als conciërge op een middelbare school. Maar toen hij ernstig ziek werd en anderhalf jaar uit de roulatie was, heeft hij nagedacht over waar zijn passie eigenlijk echt lag. Waar lag zijn hart? Als een mensenmens, zoals hij zichzelf ziet, wist hij dat hij iets met mensen wilde doen. De politieopleiding die hij ooit had gevolgd, bracht hem op het pad van de wijkagent. Hier, in het hart van Giethoorn, voelt hij zich uiteindelijk als een vis in het water. Inmiddels kent hij elk bruggetje, elk kronkelig paadje en bijna elke inwoner. Maar deze zomerdagen met duizenden toeristen? Die blijven een uitdaging als wijkagent. Soms, zoals vandaag, zijn het conflicten die om aandacht vragen. Andere keren is het veel ernstiger.

Toeristen dobberen in fluisterbootjes, genietend van het serene natuurgebied, maar de rust wordt ruw verstoord. Zijn portofoon kraakt. Een melding van een onwelwording op een camping aan het Binnenpad komt binnen. De paniek in de stemmen over de meldkamer is duidelijk, er is haast geboden. Gerard’s hartslag versnelt. Hij wordt ook opgeroepen door de meldkamer, de kleine bruggetjes en het krappe pad zorgen ervoor dat er geen ambulance kan komen. Onderweg naar de noodsituatie denkt hij na, “deze persoon heeft zo snel mogelijk medische hulp nodig, maar hoe gaan we dit aanpakken”. Hij staat voor een lastige keuze, het is aan hem de taak om ter plaatse van alles te regelen en het overzicht te houden. Tikkend met zijn vingers aan het stuur van zijn auto denkt hij na. “Op dit moment zijn er twee oplossingen. Of het ambulancepersoneel moet naar de persoon toe lopen, met al hun medische spullen, of ik moet de persoon naar een plek brengen waar ze wel kunnen komen.” Het klinkt simpel, maar in de praktijk is het een lastige keuze. Het is een moeilijke situatie en hij weet dat elke seconde telt. Hij besluit de ambulance op te wachten op één van de plekken waar de ambulance het dichtste bij het pad kan komen. Ze haasten zich naar de man die hulp nodig heeft.

Eenmaal terug bij de ambulance plek haalt Gerard diep adem terwijl de sirenes in de verte verdwijnen. Hij voelt de spanning langzaam van zijn schouders afglijden. Dit soort momenten herinneren hem eraan hoe fragiel de situatie in Giethoorn soms is. Het waterveiligheidsplan werkt, maar niet optimaal. Meer aanlegplaatsen en betere coördinatie zijn nodig om levens nog sneller te redden.

Aan het eind van weer een intensieve werkdag in Giethoorn, is Gerard dankbaar dat hij niet in het dorp woont. De rit naar huis geeft hem de tijd om alles wat er die dag gebeurt is te verwerken. Eenmaal thuis valt dan alle drukte weer van hem af. “Thuis ben ik gewoon weer Gerard,” denkt hij met een kleine glimlach.

Na de zomer heeft Gerard zijn functie in Giethoorn neergelegd en is hij aan de slag gegaan als wijkagent in Steenwijk-West en Tuk. Hij neemt veel lessen mee vanuit zijn werk in Giethoorn. Zo weet hij dat het allerbelangrijkste is om hoor en wederhoor te bieden aan beide partijen. Toch is hij nog niet volledig los van zijn oude werkplek. “Ik mis Giethoorn nog niet, omdat ik er eigenlijk nog steeds bij betrokken ben,” zegt hij met een glimlach. Gerard helpt zijn opvolger met het opbouwen van een nieuw netwerk en blijft contact houden met de mensen die hij in de loop der jaren heeft leren kennen. Dat contact verwatert niet zo snel.