Het gepiep van de remmen, het tikkende geluid van de kettingbak en het gekraak van grind onder de banden – dit zijn geluiden die Marjolein Rhee dagelijks hoort. Voor haar zijn deze klanken onlosmakelijk verbonden met Ommen, de fietsstad waar ze elke route en elk knooppunt kent als de binnenkant van haar hand. Als eigenaresse van een bezoekerscentrum weet ze precies welke wegen langs de Vecht kronkelen en welke routes de mooiste uitzichten bieden. Maar deze vanzelfsprekendheid verdween plotseling. De vertrouwde knooppunten en routes waar Marjolein al jaren dagelijks mee werkte, waren uit het niets compleet herzien.

Marjolein buigt zich over de tafel, omringd door haar stagiaires en een chaos van verspreide fietskaarten. Ze heeft een helder plan: persoonlijke fietsroutes maken. Het fietsroutenetwerk kent ze inmiddels door en door, dus waarom geen eigen versies creëren? Zo kan ze mensen de perfecte aanbevelingen doen en hen de leukste routes laten fietsen. Iedereen moet zien hoe prachtig haar stad is: Ommen langs de Vecht. Het plan lijkt ideaal, vooral omdat bijna iedereen langs haar bezoekerscentrum en de historische Besthmenermolen komt. De routes zijn bijna helemaal klaar, maar dan komt er plotseling nieuws. Al hun werk blijkt voor niets te zijn: alle routes veranderen. Knooppunten verdwijnen, verbindingen worden verbroken en de vertrouwde structuur is verdwenen. Haar plannen vallen in duigen, maar opgeven is geen optie.

De enige keuze was om meteen in actie te komen. Marjolein moet het nieuwe netwerk uit haar hoofd leren: welke knooppunten sluiten nu op elkaar aan en waar kom je langs? Terwijl ze zich verdiept in de nieuwe structuur, groeit het ongemak. De veranderingen zijn echt enorm. De routes langs de mooiste plekken van de Vecht ontbreken ineens, en bezoekers missen daardoor belangrijke highlights. Bovendien moet er ineens omgefietst worden. De vrijheid om zelf een route te kiezen en te bepalen waar je langs fietst, is er niet meer. Als Marjolein denkt dat het niet erger kan, blijkt haar bezoekerscentrum compleet losgekoppeld van het netwerk. Er is een oplossing: een eigen knooppunt of routebord aanschaffen. Maar die droom valt al snel in duigen zodra de rekening verschijnt: €1000. Voor een ondernemer op eigen kracht is zo’n bedrag onhaalbaar. Haar jarenlange moeite lijkt ineens voor niks te zijn. Het voelt alsof haar droom in rook opgaat, ongrijpbaar en langzaam vervagend.

Een andere oplossing? Die was er niet, ontdekte Marjolein al snel. De knooppunten waren vastgelegd en er was geen kans om ze te veranderen. Wat nu noodzakelijk is, is haar eigen weg vinden. Dan maar zonder deel uit te maken van het netwerk. Ze moet ervoor zorgen dat ze het nieuwe netwerk weer net zo goed kent als het oude. Dus een kwestie van knooppunten uit het hoofd leren, elke verbinding kennen en weten welke routes er mogelijk zijn. Na een tijdje weet ze wel waar ze de fietsers naartoe moet sturen, maar het is niet zoals het eerst was. Het voelt meer als het leggen van een oneindige puzzel. Regelmatig komen er fietsers bij haar binnen die verdwaald zijn. “We snappen er niks meer van,” zeggen de bezoekers, terwijl ze met de kaart in hun handen staan.

De gasten komen vaak onvoorbereid in Ommen aan, vooral onbewust van de recente veranderingen. Hierdoor valt hun zorgvuldig geplande fietstocht snel in het water. Marjolein ziet de frustratie op hun gezichten terwijl ze hun dag probeert te redden. Ze glimlacht, biedt een kop koffie of thee aan en legt alles uit. Ze wijst hen op actuele kaarten en tekent alternatieve routes uit, maar de irritatie blijft in de lucht hangen. Fietsers komen naar Ommen om te genieten, niet om verdwaald te raken. Voor Marjolein voelt het als een dagelijks gevecht: niet alleen de gasten proberen hun weg te vinden, zij zoekt ook nog naar de hare. Simpele instructies als “pak de tweede afslag links” werken niet goed. Ze verlangt naar concrete adviezen die haar bezoekers duidelijk verder helpen, zoals “fiets naar knooppunt 50 en neem via 42 de route naar het centrum.”

Ondanks de obstakels die voor haar voeten – of beter gezegd, haar fietsbanden – worden geworpen, blijft Marjolein vechten voor de fietservaring van haar bezoekers. Het draait voor haar niet alleen om de routes, maar om de beleving. Het knaagt aan haar: het kan beter, het móet beter. Ze ziet het al voor zich: bezoekers die moeiteloos hun weg vinden, langs de mooiste punten van de Vecht fietsen en gemakkelijk het centrum bereiken voor een welverdiende lunch. Geen vage aanwijzingen meer zoals “neem de eerste afslag rechts,” maar duidelijke routes via de knooppunten. Het liefst zou ze de hele kaart opnieuw tekenen, haar stad teruggeven wat het belooft te zijn: een echte fietsstad.

Toch voelt ze zich soms machteloos. Ze ziet fietsers verdwalen en merkt hun frustratie. Voor Marjolein voelt haar werk soms als het plakken van pleisters op een probleem dat helemaal niet had hoeven bestaan. Toch blijft ze strijden voor een fijne fietservaring voor iedereen. Met elke getekende route en elk geruststellend advies deelt ze een stukje van haar liefde voor Ommen. Haar grootste wens? Een soepel netwerk dat de schoonheid van de regio optimaal laat zien – én een knooppunt bij haar bezoekerscentrum. Want pas dan kan ze de fietsers laten genieten van wat Ommen écht te bieden heeft.