Door: Zuzanna Sikora

LELYSTAD – “Jongens en meisjes, pak je jas en tas en loop rustig naar de achterste kamer,” klinkt de stem van Danielle Jonkhoff, begeleidster van de kinderwijkraad in de Zuiderzeewijk. De zaal vult zich met het enthousiaste geklets van twaalf kinderen. Een jongetje in een blauw shirt roept luid: “Oeoeoe–ik-.!” Maar voordat hij verder kan, zegt de elfjarige Selma Nuri: “Ssst, Danielle zei net dat we rustig moeten doen.” Het jongetje haalt schouderophalend adem, maar luistert wel.

De groep vervolgt hun weg naar de knutselkamer, waar de tafels al zijn gedekt met gekleurde placemats, potloden en papier. In het midden staat een karaf met drinken en een schaal met gesneden groenten en fruit. Vrijwilligers wijzen de kinderen hun plekken aan. Geschuif van stoelen en vrolijke kinderstemmen vullen de zaal. “Het is nu stil, je kan alleen mijn stem horen”, zegt Gerda, een van de vrijwilligers. “We zijn hier om iets moois te maken voor de eenzame mensen in de wijk.”

Kinderwijkraad

De kinderen zijn, zoals elke andere donderdagmiddag, om 15.00 uur bij elkaar gekomen in het wijkcentrum in de Zuiderzeewijk. De kinderwijkraad, opgericht in 2024 door buurtwerkers Wendy van Amsterdam en Danielle Jonkhoff van Welzijn Lelystad-Oost, geeft kinderen tussen de negen en twaalf een stem en probeert hen te betrekken bij belangrijke thema’s in de wijk. Dit is de eerste kinderwijkraad in heel Lelystad, wat het extra speciaal maakt, omdat het kinderen de kans biedt om actief deel te nemen aan de ontwikkeling van hun omgeving en invloed uit te oefenen op hun eigen leefwereld.

“Elke maand werken we aan een ander thema,” vertelt Jonkhoff. “Vorige maand draaide alles om respect. De kinderen gingen toen de wijk in om bewoners te vragen wat respect voor hen betekent. Aan het einde hebben de kinderen een video gemaakt met alle antwoorden en die verspreid op de vier scholen in de Zuiderzeewijk.” Van Amsterdam vult haar aan: “Deze maand staat, met de feestdagen in aantocht, het thema eenzaamheid centraal. Het gaat om kleine gebaren waarmee je een groot verschil kunt maken.”

Creatief in actie

Met dat idee zijn de kinderen deze middag aan de slag gegaan. Aan lange tafels vol kleurige knutselspullen werken ze aan tekeningen en sleutelhangers die later bij eenzame bewoners in de wijk bezorgd zullen worden. “Maak iets moois, teken erop los, bedenk iets wat de mensen blij kan maken,” zegt een van de vrijwilligers. Wanneer de uitleg voorbij is, breekt de boel los. Stoelen schuiven, stemmen gonzen, en de kinderen duiken enthousiast in hun werk.

Een jongen aan het uiteinde van de tafel roept ineens: “Die tekening van jou is echt lelijk!”
Selma, met roze strikjes in haar vlechten, kijkt op van haar eigen kaartje. “Hey, zijn jullie nu al vergeten wat we vorige keer hebben geleerd?“ zegt ze met een verbaasde uitdrukking. “We moeten elkaar met respect behandelen.”

“Elke week ziet de middag er anders uit”, vertelt Selma. “Meestal beginnen we met een spelletje, wij komen natuurlijk uit school en dan hebben de meeste kinderen in de groep heel veel energie. Daarna gaan we bezig met iets voor ons thema, tussendoor lekker snacken  met groenten en fruit en dan is het alweer tijd om naar huis te gaan.”

Solliciteren

Het opzetten van de kinderwijkraad was een intensief proces. “Ik ben langs alle vier de scholen in de wijk gegaan en de kinderen die wilden meedoen moesten solliciteren,” legt Van Amsterdam uit. Selma licht toe hoe het proces verliep: “Eerst kwam Wendy langs om te vertellen wat de kinderwijkraad was. Daarna kregen we een formulier waarop we moesten invullen waarom we in de wijkraad wilden, en uiteindelijk werden we uitgenodigd voor een gesprek.”

Aanvankelijk begon de raad met zestien kinderen, maar inmiddels zijn er twaalf overgebleven. De selectiecriteria waren bewust breed gehouden. Van Amsterdam verduidelijkt: “We wilden niet alleen de populaire kinderen, maar ook de stille of minder opvallende kinderen een kans geven. Op basisscholen zie je vaak ‘vriendjespolitiek’, waardoor kinderen met minder vrienden geen kans krijgen om in een raad te komen. Elk kind heeft unieke kwaliteiten. Of je nu goed bent in knutselen, presenteren, of organiseren, dat maakt ons niet uit. Het is geweldig om een plek te bieden waar je niet populair hoeft te zijn om gehoord te worden.”

Voor veel kinderen was dat precies de reden om zich aan te melden. “Ik kom eigenlijk niet uit Lelystad,” vertelt Selma terwijl ze haar kertbaltekening inkleurt. “Vroeger woonde ik in Almere, en daarvoor ben ik samen met mijn ouders gevlucht uit Afghanistan. Ik wist niet veel over de wijk en vond het moeilijk om vrienden te maken. Toen Wendy langskwam, wist ik meteen dat ik graag mee wilde doen.”

In het begin vond Selma het spannend, maar de ervaring bleek enorm positief. “Ik heb veel nieuwe vrienden kunnen maken door de kinderwijkraad. Het leukste is dat ik al mijn ideeën kan delen, en er wordt echt naar mij geluisterd. Dat vind ik superleuk!”

Motiemarkt 2024

Het is dan ook niet alleen het luisteren naar anderen dat telt, maar juist het actief delen van ideeën. Zoals begeleider Jonkhoff het zegt: “Wij zijn er om te begeleiden, de kinderen zijn de ‘baas’.” En die kinderen hebben echt een uniek perspectief, voegt Van Amsterdam toe. “Zij komen met ideeën en wij stemmen daar alleen mee in.”

Op 12 juni 2024 deed de kinderwijkraad mee aan de jaarlijkse motiemarkt in Lelystad. Daar dienden ze een motie in voor een ‘skillsgarden’, een speeltuin voor kinderen vanaf 9 jaar.  “Ik en een paar andere kinderen merkten dat er veel speeltuinen voor jonge kinderen in de Zuiderzeewijk zijn. Maar voor ons, oudere kinderen, is er weinig te doen. Veel kinderen zitten op hun telefoon, en dat is niet altijd goed,” zegt Selma. 

Hun idee voor de skillsgarden werd goed ontvangen, en op 24 september 2024 werd er 7.500 euro toegewezen voor de bouw van de speeltuin. “Toen we hoorden dat de speelplek zou worden gebouwd, waren we heel erg trots.” 

Wie ó, wie ontvangt een kaartje?

Rond half vijf ’s middags stapt Ronnie Lans, buurtwerker van de Zuiderzeewijk, het lokaal binnen. “Hallo, jongens en meisjes. Er is mij verteld dat jullie een vraag voor me hebben, dus vraag maar raak!”

De kinderen beginnen tegelijk door elkaar te praten, maar Lans onderbreekt. “Niet allemaal tegelijk, even de handen opsteken.” Meteen schieten bijna alle handen omhoog. Een klein meisje met blond haar wordt uitgekozen. “Wij maken kaartjes voor eenzame mensen in de buurt, en we zouden graag willen weten waar we ze moeten rondbrengen.”

Lans glimlacht en zegt: “Dat lijkt me een heel mooi idee. Als jullie overleggen wanneer jullie de kaartjes willen rondbrengen, zorg ik voor de adressen.”

Een half uur later zijn bijna alle kinderen klaar met het versieren van hun kerstkaartje. Ook Selma legt haar potlood neer. Terwijl ze naar haar kaartje kijkt, vertelt ze over haar eenzame buurvrouw. “Haar dochters zijn ver weg verhuisd, dus ze is vaak alleen tijdens feestdagen. Het lijkt me heel erg leuk als zij een van deze kaartjes zou krijgen, dan weet ze dat iemand aan haar denkt tijdens de kerst.”

Stilte

Na het succes van de kinderwijkraad in de Zuiderzeewijk kijkt Van Amsterdam met ambitie naar de toekomst. “Woensdag start ik met sollicitaties in de Boswijk,” vertelt ze enthousiast. “Ik hoop dat we daar net zoveel impact kunnen maken en dat we in iedere wijk de stemmen van kinderen centraal kunnen stellen.”

Intussen blijft de kinderwijkraad in de Zuiderzeewijk vol goede moed doorgaan. Na het versieren van de kaartjes helpen de kinderen de vrijwilligers met het opruimen van de tafels. “Ik heb nu al zin om volgende week alle kaartjes rond te brengen,” zegt Selma enthousiast. Wanneer iedereen klaar is, mogen de jassen weer aan. De kinderen verlaten samen het lokaal, terwijl het terugkeert naar de stilte die het eerst had.