Foto: Daan Teekens

Soep, stoofpot en salade. Dit is pas een gedeelte van wat het driegangenmenu in het Atolplaza belooft. Roze sierlijke bloemen versieren de tafel, terwijl organisator Jennifer Daal de laatste roze en grijze placemats neerlegt. Het is haar avond, eentje waar ze lang naartoe heeft gewerkt: de eerste keer dat AtolKitchen zijn deuren opent. Zodra de klok 17:00 uur strijkt, beginnen de eerste gasten binnen te druppelen.

‘Goedenavond! U komt voor het driegangenmenu?’ vraagt Jennifer Daal (57), terwijl een echtpaar binnenwandelt. ‘We hebben ‘normaal’, vega en halal.’ De jassen worden opgehangen, en de gasten nemen plaats op de feloranje en zwart gekleurde stoelen. Het is de eerste keer dat Atolkitchen open is: een restaurant voor minder bedeelden in Lelystad Oost.

En daarom checkt Jennifer nog één keer de stand van zaken, want bij een pilot weet je nooit wat er te wachten staat. Zal het eten goed in de smaak vallen? Het keukenpersoneel is immers al sinds 10:30 uur bezig. En zullen de gasten wel aansluiting vinden met elkaar? Er is maar één manier om hierachter te komen.

Kwartiermaker

Jennifer is sinds afgelopen maart kwartiermaker bij Welzijn Lelystad. Toen ze zich ging inlezen voor de vacature, kwam Jennifer er al snel achter dat de Zuiderzee- en de Atolwijk niet de makkelijkste wijken zijn. Toch koos ze ervoor de uitdaging aan te gaan. Nu is het aan haar de taak om in te spelen op de behoeften van de inwoners. De behoeften variëren van sportgelegenheden, tot naailes of tot, in dit geval, een restaurant.

Maar het is geen gemakkelijke klus, want de wijken kennen veel problemen. ‘Er zijn heel veel mensen die weinig sociale contacten hebben, die eenzaam zijn. Er zijn ook een hoop mensen die het niet zo breed hebben.’ Een van de wensen van de inwoners is een betaalbaar restaurant in de buurt. ‘We willen de mensen een driegangenmenu aanbieden, want eten verbindt.’

Het diner

Het diner, waar Jennifer wekenlang op heeft gewacht, wordt nu werkelijkheid. Vol spanning staat Jennifer te wachten in de keuken, bij haar goede vriendin en hoofdchef Haidy, die werkt aan de gerechten. De buurtkamer, waar dertig gasten worden verwacht, zit al bijna vol. Iedereen heeft ondertussen zijn plekje wel gevonden. Sommigen zien een bekend gezicht, en anderen ontmoeten elkaar voor het eerst. ‘Hoi, mag ik hier zitten?’ klinkt door de zaal.

Tik, tik, tik, de klok tikt naar 18:00 uur. Het moment waar iedereen op heeft gewacht is daar: het diner kan nu écht beginnen. Jennifer pakt een microfoon en gaat voor de menigte staan. ‘Welkom allemaal!’ zegt ze met een lach op haar gezicht. ‘Als het goed is, heeft iedereen doorgegeven wat jullie willen eten. Laten we nu eerst een moment stilte houden voor degenen die willen bidden.’ 

De kwartiermaker hoopt te zien dat het diner mensen gaat verbinden en dat ze contacten met elkaar gaan maken. ‘Ik hoop dat het ook een stuk gezelligheid voor mensen creëert, ik wil ze zo graag een leuke avond geven.’

Even uit huis

En tot zover lijkt deze missie te slagen. Aan een van de tafels zit een drietal dames. ‘Wij kenden elkaar nog niet’, vertelt Betty, terwijl ze een hap van haar stoofpot neemt. ‘Ik ben jong weduwe geworden, en voor mij is de drempel best hoog. Ik ga niet snel alleen uit eten.’ Toch valt het gloednieuwe, maar vooral gezellige restaurant goed in de smaak bij Betty.

‘Er zijn mensen die gewoon even uit huis willen’, vertelt Latifa, die bij Betty aan tafel zit. ‘Voor veel mensen is er geen mogelijkheid om buiten de deur te eten, omdat ze geen budget óf geen vrienden hebben. Ik denk dat veel mensen hier zitten voor de gezelligheid.’ 

Zelf geniet Latifa in volle teugen: ‘Het is heel leuk om met nieuwe mensen te kletsen en om even het huis uit te zijn.’ 

Dit maakt het voor de dames voor herhaling vatbaar. En het eten, dat valt ook goed in de smaak. Doordat er drie opties zijn, ‘normaal’, vegetarisch en halal, is er voor iedereen wat. De positieve reacties brengen Jennifer een gerust hart: ‘Ik denk zeker dat dit levensvatbaar is.’

Nadat de drie gangen hun ronde hebben gedaan, begint het keukenpersoneel met de grote stapel afwas. Jennifer zit ondertussen na te denken over de verbeterpunten, want hoewel de gasten genoten van het eten, speelde er achter de schermen wel veel stress. ‘Het mag allemaal nog wel wat vloeiender en strakker verlopen.’

En die kans krijgt ze op 16 december, wanneer het diner voor de tweede keer zal plaatsvinden. Maar voor een pilot stapt Jennifer met een tevreden gevoel weer de auto in richting huis. ‘We hebben het wel gewoon gedaan. Voor de gasten gaat het om gezelligheid en verbinding met elkaar zoeken, dat is het allerbelangrijkste.’ En voor Jennifer is die missie geslaagd.