Iedereen kent wel die ene buurvrouw die altijd klaarstaat met een kan koffie. Of de buurman die komt helpen met het grasmaaien. Voor een ander staan zij altijd klaar en zo is ook de 68-jarige Desiree de Jong opgevoed. “Ik ben zo’n dertig uur in de week bezig met anderen. Ik heb in het verleden in de zorg gewerkt, maar nu ben ik met pensioen. Vier ochtenden in de week doe ik vrijwilligerswerk. Ik zet koffie voor de mensen en vooral woensdagochtend voor ouderen, om hen achter de deur weg te halen.”

Twaalf jaar eerder begint Desiree bij de Schakel met vrijwilligerswerk. Ze helpt de senioren in de flat en brengt wat gezelligheid naar deze eenzame ouderen toe. Maar de woningbouw had helaas geen plek meer voor haar en de andere vrijwilligers, dus moeten Desiree en haar collega’s wat nieuws bedenken: “We hadden een marktje opgericht, de wijkmarkt. Dit is naast de Schakel op het pleintje, echt een mooie plek.” Maar dit was van korte duur. De bewoners eromheen begonnen te klagen vanwege geluidsoverlast. “We hebben toen besloten om het bij het wijkcentrum de Boei op het plein te doen, maar kort daarna hielden de vrijwilligers ermee op. In mijn eentje kon ik niet alle kraampjes zelf opbouwen.” Zo belandt Desiree op haar huidige plek, als koffiejuffrouw in de Boei. “Dan maar wat anders.”

Wonend in Pathmos voor de afgelopen 47 jaar ziet Desiree het als een prettige wijk, maar de saamhorigheid van vroeger, die is nog ver te zoeken. “De nieuwkomers kijken heel anders naar mijn prettige wijk. Deze generatie is heel erg op zichzelf en het wordt daardoor echt een rommeltje. Met een grote mond, rotzooi in de voortuin, noem het maar op”, vertelt ze. Maar voor Desiree is elkaar helpen en voor elkaar zorgen het belangrijkst. “Ik heb een oude buurvrouw en ik zet elke week haar otto’s aan de straat, omdat zij dat niet meer kan. Zulke dingen gebeurt tegenwoordig niet meer zoveel zoals vroeger.”

En klaar staan voor mensen die vragen om hulp, dat doet ze graag: “Mensen die hulp nodig hebben, ja die help ik.” En dat zijn er ondertussen aardig wat. “Ik heb heel veel sleutels in huis van mensen uit de buurt. Dit zijn allemaal mensen die hulp nodig hebben, maar dit niet kunnen krijgen. Het is allemaal ieder voor zich, maar niet als het aan mij ligt. Het voelt ook niet als een verplichting; ik doe het vrijwillig. Het zit in mijn opvoeding, ik zorg graag voor de mensen.” Maar zij stapt niet altijd zelf op de mensen af. Mensen komen naar haar toe en vragen of zij hen wil helpen. “Ik kan geen nee zeggen, want dat vind ik ook weer zielig.”

Maar soms wordt het ook Desiree iets te veel. “Dan ga ik mijn hoofd even leeg maken, lekker met de hondjes naar het bos, want dat moet wel anders word ik gek. Ik heb zelf namelijk ook een thuis, al denken mijn kinderen daar soms anders over. Die klagen al: “Mam, je bent nooit meer thuis,” hoor ik dan. De kinderen moeten een afspraak maken om langs te komen bij hun moeder, zij kunnen niet zomaar even aankloppen. “Maar ik doe het graag.” Altijd druk, dat is Desiree in haar wijk: Pathmos.

“Als ik mensen iets zou kunnen meegeven dan zou het zijn: Kom eens even kijken en praat eens met de mensen, er wonen allerlei mensen en informeer je eens over de wijk. Het is echt heel gezellig. “