In deze routekaart van Staveren zetten we een aantal ondernemingen in het zonnetje en krijgen we een kijkje achter de toonbank. In dit artikel: Wouter Schram, eigenaar van Slagerij Schram aan de Voorstraat.

Heerlijke kaasjes, Franse wijnen geïmporteerd door Staversen en vlees in overvloed. Zo ziet de slagerij van Wouter Schram (66) er op een doordeweekse dag uit. Er luidt een harde bel, een klant stapt net door de deur. Wouter weet het al, een halve kilo gehakt.

“Het vlees hier is het beste”, zegt Wouter even later. “Dat zeggen de klanten ook hoor, niet alleen ik”. Dat komt vooral door de kruiden volgens hem. Elke slager stelt een eigen melange samen. “We hebben onze eigen smaak”. Ook de droge worst heeft zo’n eigen melange. Zo kunnen goed de smaak herkennen. “De smaak van Staveren.”

Wouter is al een lange tijd slager. Hij begon veertig jaar geleden parttime bij zijn oom, de vorige eigenaar. Tien jaar later kon hij het overkopen en dat deed hij. Al dertig jaar is hij de eigenaar. Samen met zijn vrouw en zoon Hylpen runt hij nu de slagerij.

De slagerij heeft veel vaste klanten. “Ze hebben echt een ritme, zodra ik de deur van het slot doe om acht uur, staat de eerste al klaar”, zegt Wouter. Vaste dag, vaste tijd. Vaak weet Wouter ook al wat ze willen. De slagerij kent niet alleen maar vaste klanten. Volgens Wouter is een derde van zijn klanten toerist en daar past hij zijn assortiment ’s zomers ook op aan. “Veel vakantiegangers houden van lamsvlees, dus dat verkopen we in de warme maanden veel”, zegt Wouter.

Al die jaren verwelkomt Wouter bijna elke dag zijn klanten. Ziek is hij nooit, behalve die ene keer 25 jaar geleden. Hij kan het zich nog goed herinneren. “Ik zei het die dag nog: ik moet niet onderuitgaan”, zegt de Staverse slager, “dan gebeurt het natuurlijk”. Het was topdrukte vanwege de kerst en onderweg naar de vriescel gleed Wouter uit. Hij had veel pijn, toch werkte hij tot sluitingstijd door. De volgende dag werd in het ziekenhuis duidelijk dat Wouter zijn been had gebroken. Toch zat op de bank luieren er niet in, de kerst kwam steeds dichterbij. Dus zat hij tot de kerst op een krukje, met goede pijnstillers.

De toekomst gaat er een beetje anders uitzien. Na dertig jaar doet Wouter een stapje terug om ruimte te maken voor zijn zoon Hytsen. Volgend jaar neemt hij namelijk de zaak over, tijd voor wat meer rust. “Mijn vrouw en ik gaan in ieder geval minder lange dagen werken, een beetje meer genieten van elkaar.”

In de winkel is net een korte rij gevormd, het past precies voor de toonbank. Wouter overhandigt het gehakt. “Kijk eens mevrouw”, zegt hij. Het geluid van de harde bel klinkt zodra de vrouw de deur open trekt en naar buiten loopt. Ze draait zich nog even om en zwaait naar Wouter. “Weer een tevreden klant, daar doen we het voor.”