Sinds tijden word ik weer verwarmd door het zonnetje. Er staat weinig wind, maar de lucht die langs mij suist kan ik waarderen. Het werkt verkoelend, want mijn nadeel is, ik kan niet zoals de mensen die voor mij langslopen, verplaatsten. Woodstock was net afgelopen toen mijn stenen het licht mochten zien. Vanaf dat moment ben ik het mooiste huis aan de Nijkampweg, al zeg ik het zelf. Ik kan mij nog goed herinneren dat mijn bewoners vorig jaar met ditzelfde weer vaak in de tuin zaten. Als de zon te fel werd, zochten ze steun in de schaduw die ik had gecreëerd voor hen. In de avonden kwamen de buren dan langs en gingen ze barbecueën. Er werd gelachen, gezongen, kortom: we hadden het goed. Ik denk vandaag terug aan die tijd. Ik heb namelijk een heftige tijd achter de rug.

Zoals ik hierboven al beschreef, was ik erg gelukkig en dat gold ook voor mijn bewoners. Maar toen kwam in 2021 het bericht van Lefier dat er besloten was dat mijn vrienden en ik van de Nijkampweg niet goed genoeg waren. Althans, zo voelde het. Ik was niet goed genoeg. Nou, ik kan je vertellen, dat deed wel wat met mij hoor. Verdriet overviel mij. Ik was natuurlijk benieuwd of dat gevoel ook speelde onder mijn bewoners. Ik zocht driftig naar bevestiging, want ik had toch zoveel voor hen gedaan. Ik zal niet direct in de verdediging schieten, maar er zijn genoeg voorbeelden daarvan. Als het regende, hield ik ze droog. Als ze het koud hadden, voorzag ik hen van een warme omgeving. Als het stormde, hield ik ze veilig. Ik wilde het maar even gezegd hebben. Ik moest gewoon weten of ze mij niet voor lief hadden genomen. Dus tegen de regels in, want je hoort de mensen wel eens zeggen “als de muren konden praten”, besloot ik toch een keer mee te luisteren via deze weg.

Ik hield hier gemengde gevoelens aan over, namelijk angst en onzekerheid. Ze lazen de brief aan tafel, over wat er allemaal met mij ging gebeuren. Nou, dat was een hele waslijst. En dat vatte ik best persoonlijk op. Het woord dat steeds weer viel was: isolatie. Elke keer weer. Isoleren, isolatie, geïsoleerd. De vloer zou eruit moeten, het dak zou eraf gaan en zelfs de muur van het toilet moest eruit. U kunt het misschien wel raden, omdat ze mij beter gaan isoleren. Mijn bewoners spraken erover en ergens hoorde ik zelfs een soort euforische toon. De toekomst werd op deze manier goedkoper.  Ik wilde wel terugschreeuwen dat ik het met liefde voor hen deed, en dat het mij helemaal niks uitmaakt hoeveel energie ik daarvoor verbruik. Als ik het hun maar zo goed mogelijk naar de zin kan maken. Maar wat ik niet wist, zij moeten betalen voor mijn verdiensten. Dus dat ik schijnbaar heel veel energie verbruik als ik mijn werk doe, is dat voor hen helemaal niet positief. Maar ik kan er niks aan doen. Als mij iets gevraagd wordt, doe ik dat met liefde en dan komt er bij mij heel veel energie vrij. Dat was dus een duur grapje elke keer. Laat het nou net zo zijn, dat ze mij hier ook bij gaan helpen. Ze gaan mij namelijk niet alleen verduurzamen, maar ook nog energiezuinig maken. Tel uit je winst!

Over iets anders hoorde ik mijn bewoners wel spreken met minder euforie in de toon. Dat was mede het idee achter dit project. Het renoveren van mijn vrienden aan de Nijkampweg en van mijzelf natuurlijk, zou moeten zorgen voor meer diversiteit aan bewoners. “En dan komt er hier zo’n net gezin wonen, die om zeven uur de kinderen naar bed brengt, wanneer de avond voor ons net begint”, hoorde ik de vrouw des huizes zeggen. “Dat zal verdomme betekenen dat we Jannes ook niet meer over de box mogen draaien. Ik zie het helemaal niet zitten”, was het antwoord van haar man. Ik schrok van hun manier van communiceren, normaal waren ze altijd zo positief. Maar daar stopte het niet, “En wij betalen dezelfde huur, maar zij moeten meer betalen als ze in een gerenoveerd huis komen als nieuwe bewoners. Dan zullen ze wel denken dat ze meer rechten hebben.” Ik hield mijn hart vast.

Persoonlijk vond ik mijn operatie het ergst, want ik ben helemaal opgesneden. Ik kan wel zeggen dat het geen makkelijke tijd voor mij was. Elke dag kwamen er mannen van bedrijf Buursema aan ons knutselen. De laatste planken raakten de vloer en ik voelde alweer gekietel op mijn hoofd. Tijd om even bij te komen zat er voor mij niet in, wat voelde ik mij slecht. Dit kwam ook mede door de blikken die voorbijgangers mij wierpen. Echte pottenkijkers.  Ze trokken hun wenkbrauwen op, zo van: als dit ooit maar goedkomt. Ook mijn bewoners maakten zich zorgen. Hun oud vertrouwde huisje ging toch wel een hele make-over krijgen. “Wat als we niet meer kunnen aarden in deze luxe bedoeling.” Ik hoor het haar nog zeggen. Ik heb nachten lopen piekeren onder de sterren. Totdat de man des huizes hoorde hoeveel hij ging besparen dankzij de verbouwing. Hij lachte hard en trok zijn vrouw mee in dat gelukkige gevoel. Ik kreeg er energie van en besloot mijn negatieve gedachtes achter mij te laten. Ik zou weer gewaardeerd worden, misschien nog wel meer dan daarvoor.

Inmiddels zijn we een hele tijd verder. Mijn grote operatie is achter de rug. Het heeft een aantal maanden geduurd, maar ik schitter als nooit tevoren. Ik zie er verzorgd uit. Dit komt door de nieuwe tegels die ze bij de voordeur hebben gelegd. Daarnaast heeft de voordeur een mooie donkergroene kleur gekregen!  Ook mijn vrienden staan er goed bij. We kunnen elkaar weer zien, dat is ook al heel wat waard. Want we hebben een flinke tijd in de stijgers gestaan. Ik ben daarom nu extra blij met de rust. Geen busjes meer voor de deur en ook geen overvolle containers, wat een lelijk gezicht was dat. Het beste is nog, als mijn lieve bewoners iets van mij vragen, kan ik dat nu doen zonder heel veel energie te verbruiken. Nou dat scheelt een hoop hoor! Ook ben ik blij omdat het weer een beetje lekker weer begint te worden. En zal ik je iets verklappen? Ik citeer: “Wat een leuke vrouw hé, die nieuwe buurvrouw. Ze heeft mij uitgelegd hoe ik mijn mail kan openen op mijn telefoon. Ik heb haar als bedankje voor vanavond op de borrel gevraagd.” Dat vond ik leuk om te horen. De reactie van de man des huizes was als ik hem had verwacht: “Ze zien er wel een beetje bekakt uit, ze zullen wel niet van Jannes houden.” Maar gelukkig was daar de voice of reason. “Dan laten wij ze daar kennis mee maken, zo leren we van elkaar.” Eind goed, al goed dus.

 Meer lezen over de renovaties van Lefier? Klik op de link voor het volgende artikel:  De oudste wijk van Emmen wordt helemaal klaargestoomd voor de toekomst – Publiek Plein