Papiertjes, lege pakjes, blikjes en ander zwerfafval. Het is het onheilspellende straatbeeld van Krakeel. In de december kou prikken Djoah Snippe en zijn vrienden al het afval op dat ze vinden op straat. Djoah en zijn vrienden vinden het maar niets dat al die troep rondslingert in hun wijk. Onder de naam ‘De Afvalruimers’ maken de jongens al maanden schoon in Krakeel, met behulp van eigen ontworpen afvalruim-skelters met afvalbakken en grijpers. 

De kleine Djoah zag op school een meester afval ruimen met een grijper en wilde dit toen ook gaan doen. Want Djoah is gek op de natuur en snapt niet dat mensen niet wat zuiniger zijn op die mooie natuur van de inwoners in de wijk. Djoah weet wie de afval achterlaten. De beruchte jongerengroep Bikelife. “Ik zie de jongeren van Bikelife vaak rondhangen bij dit winkelcentrum en het park”, zegt hij terwijl hij een onderbroek opprikt. “De jongens weten dat mijn vrienden en ik hun afval verzamelen maar het kan ze niets schelen. Ik ben een keer naar ze toe gelopen en kreeg een pak gescheld over mij heen van “klote mongool” tot “Ik klap je” als je bij ons in de buurt komt. Sindsdien durf ik ze niet meer aan te spreken op de rommel die ze achterlaten”, vertelt Djoah.

Djoah dirigeert de groep met veel orde. “Max, vergeet dit blikje niet”, roept hij naar zijn vriend. Het afvalprikken gaat niet altijd zonder de nodige spanning. “We weten nooit wat we voor afval vinden en we hopen ook dat we niemand van Bikelife tegenkomen die ons gaat bedreigen of uitlachen.” Djoah weet dat het wijkcentrum op de hoogte is van de spanningen en een jongerenwerker heeft de jongens van Bikelife hierop aangesproken. “De jongens van Bikelife rijden door de hele wijk op hun mountainbikes. We zijn nooit veilig”, zegt Djoah met een brok in zijn keel.

Tijdens het afvalprikken zijn er ook veel positieve geluiden van voorbijgaande wijkbewoners. “Wat doen jullie dat goed jongens”, roept een oudere dame met een glimach. “Soms krijgen we ook lekkers zoals een doos chocolaatjes van de wijkbewoners. Mensen waarderen wel wat mijn vrienden en ik doen. Daarvoor doen we het dus we blijven doorgaan”, vertelt Djoah met een brede lach.

Djoah straalt echt terwijl hij het afval opprikt. Ondanks de decemberkou is de groep vol energie. De afvalprikkers willen een schonere wijk en doen daar alles voor. Sommige mensen vinden dat afval hoort bij het straatbeeld van deze wijk maar daar zijn de afvalprikkers het absoluut niet mee eens. “Bikelife kan roepen wat ze willen maar wij blijven strijden voor een schonere wijk”, zegt Djoah.

Wanneer de groep dieper de wijk in trekt neemt het rondslingerende afval toe. Van jointjes tot half opgegeten broodjes en blikjes bier. “We komen nu in het deel waar Bikelife vaak rondhangt. Rondom het buurtcentrum en in het Sterrepark. Hier moeten we goed oppassen”. De jongens lopen als een front het park door recht de gevarenzone van de speeltuin in.

Met als doel een schonere wijk blijven de afvalprikkers elke maand afval verzamelen. “We staan hier door weer en wind. Ook als het vriest. We laten ons door niemand uit het veld slaan”, zegt Djoah. In de zomer is er nog meer afval te vinden op straat dan nu. “Vandaag is een relatief schone dag maar in de zomer is Bikelife veel actiever en laten zij veel afval achter op straat.”

Op deze ongure en grauwe dag wordt er hard door Djoah en zijn vrienden gezwoegd. Eenmaal bij de speeltuin wordt het extra spannend. “Hier hangt bikelife vaak rond.” De sfeer verandert en in de verte zien we jongens van bikelife aankomen fietsen. Djoah en zijn vrienden blijven gewoon doorprikken terwijl de bikelife jongens wheelies doen om te intimideren. De dreiging is te voelen. “We zijn nu in hun territorium.” De bikelife jongens stappen op Djoah en zijn vrienden af. De sfeer is om te snijden. “Wat doen jullie in onze speeltuin” roept een van de bikelife jongens met een bivakmuts op. Met een bibberende stem zegt Djoah: “We maken hem schoon. Dat doen jullie zelf niet.” Er wordt schamperend gelachen door de bikelife jongens. De spanning loopt op. “Jullie zijn hier niet welkom. Pak jullie prikkertjes en rot op”, zegt een van de bikelife jongens.

Het afvalprikken mag volgens Djoah niet onderschat worden. “We vinden niet alleen de meest vieze dingen, we moeten ook onze angst voor Bikelife overwinnen.” Terwijl de wind papiertjes hun kant op blaast houdt Djoah in de gaten of de jongens van Bikelife op afstand blijven. “Ik ben bang dat ze ons zo aanvallen”. De jongens kijken steeds over hun schouder of ze niet achtervolgd worden. Een van de bikelife jongens is heel breed en groot en heeft een tak gepakt.” Doodsbang en trillend loopt Djoah van hem weg.

Djoah denkt terug aan de vorige keer dat ze in conflict waren met deze jongen. Hij werd toen bij zijn keel gegrepen. Angstig besluit hij zijn vrienden te vertellen zich terug te trekken. “Kom op jongens, we gaan. Dit wordt te eng. Wanneer wordt de wijk niet meer geterroriseerd door deze jongens, denkt Djoah.