Als de vuurwerkdampen uit Deventer opstijgen en hier en daar nog wat knallen hoorbaar zijn, maakt hij zich op voor zijn eerste dag. Hij trekt zijn uniform aan, klokt in en rijdt naar zijn werkplaats. Sinds de eerste dag van 2020 is Vincent Slettenhaar verantwoordelijk voor Voorstad-west. Hij ruilt Schalkhaar in voor een wijk die is veranderd van een typische volksbuurt in een multiculturele wijk.

Vincent begint enthousiast aan zijn nieuwe baan als brigadier in Voorstad-west. Voorstad is immers een hele andere wijk dan Schalkhaar – een wijk net buiten Deventer. Vincent heeft voor het politievak gekozen omdat hij van uitdagingen houdt. Hij wil zich meer gaan richten op het individu en problemen bij de kern aanpakken. Vincent probeert de lijntjes tussen de bewoners en hem kort houden. Ondanks dat Schalkhaar een wijk is die sterk verbonden en gericht is op de stad, ziet Vincent dit niet terug in die wijk. Schalkhaar straalt rust uit, het tegenovergestelde van Voorstad.

De eerste dagen als wijkagent zijn rommelig. Niet alleen op straat is het letterlijk en figuurlijk een rommel, maar ook intern is niet alles op een rijtje. Er moeten meer bestuursrechtelijke maatregelen genomen worden om het werk van de wijkagent makkelijker te maken. Vincent beseft dat er een grote schoonmaak hem te wachten staat. Desondanks is hij gedreven. Na zijn eerste gesprekken met bewoners merkt hij dat er veel onrust heerst in de wijk. Men heeft weinig vertrouwen in de politie én de gemeente. Doodzonde, vindt Vincent. Het beroep van een agent is namelijk van groot belang in een wijk als Voorstad. De politie hoort volgens hem gewaardeerd te worden.

Hoe verder hij de wijk ingaat, hoe meer en diverser problemen hij tegenkomt. Hij ziet een stapel vuilniszakken waarvan een groot deel overduidelijk is aangevreten door ratten. De zakken liggen opengescheurd over de straat, evenals geplunderde melkpakken en het groenteafval. Volgens Vincent is dit een duidelijk voorbeeld van hoe de gemeente, maar ook de bewoners zelf met de wijk omgaan. Er wordt simpelweg te weinig aandacht geschonken aan deze wijk. Dan is het ook niet gek dat men een vertekend beeld krijgt van deze wijk.

Wat Vincent blij maakt, is dat een groep bewoners zich inzet voor een betere buurt. Deze groep wil problemen aanpakken en van de wijk weer een leefbare plek maken voor iedereen. Eén van deze personen is bewoner Tom Boersma. Hij ziet ook dat de wijk erg is afgetakeld en dat er veel moet gebeuren om de wijk weer op te knappen. Tom meldt zich regelmatig bij de gemeente en wijkagenten om de problemen en de chaos van de wijk te laten zien.

Op zijn iPhone toont Tom een aantal foto’s die hij toegestuurd heeft gekregen van medebewoners. Vier dode ratten die even geleden een vuilniszak hebben geplunderd komen tevoorschijn. Daarna laat hij vier Turkse jongeren zien die een jointje roken in een portiek van een flat. Dit komt Tom wekelijks, soms dagelijks tegen. Hij haalt een andere map tevoorschijn. ‘Dossiers Voorstad’ staat er met koeienletters op. Tientallen ingewikkelde rapporten duiken op. Hij heeft deze dossiers samen met bezorgde buurtbewoners opgemaakt en voorgelegd aan de gemeente. Genoeg bewijs hebben ze. Er wordt alleen niks ondernomen, volgens Tom.

Na de eerste maanden heeft Vincent een goed beeld van de wijk en heeft hij door dat er veel moet worden veranderd. Veel geluids- en vuurwerkoverlast tot in de late uren, afval dat overal en nergens ligt, ratten die zich helemaal thuis voelen in Voorstad dat ze hun onderkomen vinden in kartonnen dozen. En misschien nog wel het grootste probleem: drugsoverlast. Dat laatste is iets waar Vincent geen prettige ervaringen aan over heeft gehouden. Normaliter hoort de burgemeester woningen te sluiten, maar Vincent zag dat er veel meer woningen konden worden gesloten van waaruit drugs gedeald of geproduceerd wordt.

Tijdens zijn patrouille gaan Vincent en zijn collega een woning sluiten, omdat vanuit die woning drugs wordt gedeald. Ze moeten daarbij een vader van twee thuiswonende kinderen gaan arresteren, wat de zaak anders maakt dan andere zaken. De twee kinderen en de moeder zullen op straat moeten worden gezet. Vincent heeft de woning al langere tijd in het vizier en heeft genoeg bewijs verzameld om ook daadwerkelijk de woning te kunnen sluiten. Hij begint de dag net als alle andere dagen. Hij kleed zich om, maakt zich gereed en stapt samen met zijn collega de politiewagen in.

Het koppel rijdt de straat in. Vincent voelt zijn hart sneller bonzen en krijgt lichte zenuwen. Hij belt aan. De zoon des huizes, een licht getinte Turkse man van rond de achttien jaar, doet open. Vincent vraagt of zijn vader thuis is. De zoon zegt van niet, maar Vincent en zijn collega hebben een sterk vermoeden van wel. De man is werkeloos en is volgens getuigen bijna altijd thuis. Vincent vermeldt dat hij een huiszoekingsbevel heeft en dus bevoegd is om het huis te doorzoeken. Hij deelt mee dat als de zoon niet meewerkt, zij hem moeten arresteren. De man smijt de deur dicht. Gelukkig kan Vincents collega nog net een voet tussen de deur krijgen.

Opeens komt de verdachte tevoorschijn, een man van Turkse afkomst. Een kleine schermutseling ontstaat. Terwijl Vincent nog druk bezig is om de zoon rustig te houden, arresteert zijn collega de verdachte. Ondertussen komen ook de buren zich ermee bemoeien. Een chaos van schreeuwende mensen volgt. Nadat meerdere eenheden ter plaatse zijn gekomen, keert de rust in de straat terug. Nog dezelfde dag sluit Vincent de woning en wordt het gezin op straat gezet.

Na dit incident beseft Vincent dat het soort problematiek in Voorstad anders is dan hij is gewend in Schalkhaar. Dat Voorstad een echte volksbuurt is zoals men hem had verteld, wordt hierdoor voor hem bevestigt. Men kent elkaar goed. Als er ergens iets wordt geschreeuwd, staat er binnen twee seconden iemand klaar om in te grijpen. Ondanks deze incidenten is Vincent optimistisch gestemd over Voorstad-West. Vincent is vastbesloten om de uitdagingen aan te gaan en stap voor stap de wijk te verbeteren, wetende dat zijn inzet het verschil kan gaan maken in het leven van de Deventenaren.