Verslag: Kimberly Verhoeven

In het dorp Vroomshoop, waar de band tussen de bewoners en het dorp voor elk persoon anders is, worden de perspectieven van Maureen en Ilse* met elkaar verweven. Het aantal inwoners groeit, met een toename van 118 personen van afgelopen jaar. Waar nu ruim 8.000 inwoners leven, zijn meningen over de binding met het dorp verdeeld; waar Maureen vastbesloten is om haar leven in Vroomshoop voort te zetten, voelt Ilse juist de behoefte om haar vleugels uit te slaan.

Hier kan je de twee verhalen lezen om zo te weten te komen hoe ze er zelf over denken.

“Ik zie mezelf niet snel ergens anders iets nieuws oppakken”

De 25-jarige Maureen Meijer woont praktisch haar hele leven in Vroomshoop. Het bevalt haar zó goed, dat ze van plan is om er nog jaren te blijven. “Weet je, ik heb het gevoel dat overal wel negatieve invloeden voorkomen. Dat is voor mij niet per se een reden om weg te gaan, zowel voor mijzelf als mijn toekomstige kinderen. Maar dat bijvoorbeeld het drugsgebruik in Vroomshoop negatiever wordt belicht, daar kan ik mij heel erg aan storen.”

Maureens hele sociale leven bevindt zich in Vroomshoop, hoewel ze haar opleidingen buiten het dorp heeft gevolgd. Zo heeft ze de havo afgerond in Almelo. De keuze voor een middelbare school buiten het dorp was lastig, want ze wilde liever in Vroomshoop blijven. Daardoor werd haar schoolperiode ook ingewikkeld. “Het was wel echt een tweestrijd. Ik was liever in Vroomshoop gebleven qua sociale omgang, maar qua niveau paste ik beter in Almelo. Het klinkt misschien stom, maar wist dat ik het in mijn mars had om havo/vwo te doen.” Met deze insteek heeft Maureen uiteindelijk de keuze gemaakt om in Almelo de middelbare school te volgen, maar van binding met die stad was geen sprake.  

Na de havo had Maureen een aantal tussenjaren. Uiteindelijk viel de keuze op de opleiding Toerisme Management, die ze nu bijna heeft afgerond. Maar wat komt daarna? “Ik blijf in Vroomshoop!” zegt Maureen vol overtuiging. “Ik heb mijn voetbal, vrienden en familie hier. En deze blijven ook. Mijn hele sociale leven is hier in Vroomshoop. Dat vind ik erg belangrijk.” Voor Maureen is het nog niet haalbaar om uit huis te gaan, dus dat laat nog even op zich wachten; “Het voelt prettig en vertrouwd om hier te wonen. En sommigen zijn wel uitgevlogen, maar die komen wel terug. Het heeft tijd nodig om te zien wat je mist.”

Wat voor Maureen het zwaarst weegt, is toch wel de verbinding die ze voelt met het dorp. Ze kent veel mensen in Vroomshoop, is erg betrokken in het dorp en zou zelfs een droomhuis opgeven om in het dorp te blijven wonen. “Nee, dat zie ik niet zitten. Ik zie mezelf ook niet zo snel ergens anders iets nieuws oppakken.”

“Als ik eenmaal kan verhuizen, ga ik ergens anders naartoe.”

De 20-jarige Ilse* is een geboren en getogen Vroomshoper; “Ik vind het gewoon vervelend dat iedereen alles van elkaar weet. En als je dan wat anders bent, hebben mensen daar altijd een mening over.” Haar basis- en middelbare school waren in het dorp, maar voor het MBO is ze naar een stad gegaan. “Het moment dat ik me realiseerde dat ik uit Vroomshoop wilde, was toen ik ging studeren in Zwolle. Toen dacht ik; ‘de stad bevalt mij veel beter’.

Haar gebruikelijke vriendengroep bestaat voor het merendeel uit mensen die in Vroomshoop wonen. Daarmee gaat ze vaak in de weekenden op stap. Ze studeert in Zwolle, heeft ook redelijk wat vrienden gemaakt buiten Vroomshoop. De vrienden uit Vroomshoop kende ze via haar middelbare school. “Het was wel lastig in het begin, want ik heb een half jaartje op de middelbare school in Hardenberg gezeten. Ik had daar echt geen verbinding mee, dus Noordik was toch een betere optie voor mij. Noordik is gewoon tien keer beter, met mijn vrienden die ik ken. Ik heb echt een leuke tijd gehad op de middelbare.”

Ondanks haar mooie jeugd in Vroomshoop heeft ze toch de wens om te verhuizen buiten haar dorp. “Als kind heb je alle ruimte om te spelen, maar eenmaal ouder wil je meer dingen doen. Dan ben je ineens helemaal alleen.” Zonder voorzieningen voor jongeren moet je het met de straat doen. Hangjongeren ontstaan hierdoor als paddenstoelen uit de grond. ”Als er niks is, moet je of een taxi regelen, of een vriend hebben met een keet,” vertelt Ilse. Daarom zou ze nu ook wel verhuizen als het kon.

Voor nu wil Ilse naar de steden verhuizen. Eenmaal ouder zou ze graag richting de Randstad willen. Ze heeft behoefte aan iets anders; “Een plek waar het alsnog iets rustiger is, maar wel vlak bij een stad waar er iets meer te doen is. Ik kan me snel vervelen, en dat veroorzaakt ook eenzaamheid.” Net als vele andere kan ook Ilse helaas niet op dit moment verhuizen, maar zodra het mogelijk is, vertrekt ze ook.

De plek waar je bent opgegroeid, de mensen die je ken; het maakt niet uit voor Ilse. “Ik geloof erin dat als je verhuist en een nieuw leven opbouwt, je altijd nieuwe vrienden kunt maken. Het is vervelend dat ik mijn vrienden achterlaat, maar als je van beide kanten moeite erin steekt, kun je die vriendschappen nog steeds behouden.”

* Ilse is een gefingeerde naam. De echte naam is bekend bij de redactie.