‘Die onzekerheid, van waar ik het komende jaar zou zijn. Dat vreet mij echt op.’ Ellen* is ten einde raad als ze van haar huurbaas krijgt te horen dat ze al snel uit haar particuliere huurhuis, gevonden via Marktplaats en vol met schimmel, moet vertrekken. Ze heeft al een keer eerder op straat geleefd en is verschrikkelijk bang dat ze opnieuw alles kwijtraakt. Haar zoektocht naar een nieuwe woning verloopt niet hoopgevend en urgentie krijgt ze ook niet.

Ik zocht Ellen op om haar verhaal te horen. Door de regen die op de verkalkte tegels valt ziet de wijk er somber uit. De drukke wijk bestaat uit meerdere appartementencomplexen met elk vier etages. Tussen de auto’s door kom je bij de ingang. Tegenover het complex bevindt zich een grasveldje dat onderwater staat door de vele regen die afgelopen dagen gevallen is. Een luide buzzer van de bel geeft je toegang tot de hal van het complex. Ellen, een vrouw met vier dochters, staat in de opening van haar deur.

Bij binnenkomst doet Ellen de deur achter haar dicht, en ze vraagt meteen: ‘Kon je het makkelijk vinden?’. Haar vier dochters, in de leeftijd van 3 tot 10 jaar oud, zitten op de twee banken televisie te kijken. Ellen komt met een glas water aangelopen en ze stuurt haar kinderen naar hun slaapkamer. Ze neemt plaats aan de keukentafel en begint te vertellen over haar moeilijke situatie.

Alle ellende begon voor Ellen toen ze vorig jaar is weggegaan bij haar ex. Dat vond ze een lastige beslissing en daarom gaf ze hem twee keer een nieuwe kans. ‘Vanwege de kinderen en omdat we 13 jaar getrouwd zijn’, begint Ellen haar verhaal. ‘We hebben vier kinderen samen, dus dat kan je ook niet zomaar opgeven. Aan de andere kant hoopte ik dat mijn ex zou veranderen, maar daar kwam het niet van.’

Huis via Marktplaats

Daarop besloot Ellen om uit Roermond te vertrekken naar haar ouders in Engeland. Maar daar wist ze nooit haar leven op te kunnen pakken. Daarom kwam ze weer naar Nederland om naar een opvang in Eindhoven te gaan en haar kinderen bij haar zussen onder te brengen. Per 1 mei dit jaar wist ze een particuliere huurwoning te vinden via Marktplaats in Enschede. ‘Ik betaal 900 euro voor zo’n klein appartementje’, aldus Ellen. ‘Mijn hele uitkering gaat hiernaartoe eigenlijk. Maar ja, ik heb nu wel weer mijn vier kinderen.’

Maar lang kan Ellen er niet van genieten, want ze krijgt te horen dat ze al snel weer haar huis uit moet, want de huurbaas wil er zelf in gaan trekken. Nadat ze haar verhaal heeft uitgelegd aan de huurbaas, kreeg ze nog wel zes maanden verlenging. Alleen urgentie van de drie woningcorporaties in Enschede krijgt ze niet. Volgens de corporaties had ze al vanaf 1 mei moeten reageren op woningen. Daardoor staat Ellen er alleen voor en ze reageert dagelijks op meerdere woningen.

‘Ik heb al eens op straat geleefd, dus ik weet hoe het is. Die kinderen breken je echt’, vertelt Ellen geëmotioneerd. ‘Het was echt moeilijk. Echt heel moeilijk om alles kwijt te raken en op straat te staan, dakloos te zijn terwijl je eigenlijk zo’n goede huismoeder was. Er zijn gewoon dagen geweest dat ik met honger naar bed ben gegaan. (…) Ik ben echt bang om het allemaal weer kwijt te raken.’

Bijna een woning

Eén keer lukte het Ellen bijna om een woning te krijgen. Ze was namelijk derde in de wachtrij, maar uiteindelijk nam de tweede het huis. ‘Het zijn allemaal lotingwoningen, dus je moet maar geluk hebben. Maar ik zit iedere keer boven de 200 en 300. Ik vraag mij af of ik ooit een woning zou kunnen krijgen via de woningbouwcorporaties.’

Hoe zit het met aanvragen van urgentie in de gemeente Enschede?

Volgens de wethouder van Enschede, Jeroen Diepemaat, zou het in zijn stad mogelijk moeten zijn om gemiddeld genomen binnen acht maanden aan een sociale huurwoning te komen. ‘Dat heeft ermee te maken dat wij juist op het gebied van sociale huurwoningen een redelijk ontspannen markt hebben, dus je vindt in Enschede relatief snel een sociale huurwoning. Er zijn heel veel grote steden waar dat veel en veel langer duurt.’ Daarom heeft de gemeente ook geen urgentiebeleid en kan er alleen bij de woningcorporaties urgentie worden aangevraagd.

Mocht het niet lukken om urgentie te krijgen, dan kan de gemeente wel worden ingezet. ‘Ik heb regelmatig dat mensen mij een e-mail sturen met zo’n vergelijkbaar verhaal. Wat we altijd even doen is dan contact leggen met de corporaties en soms ook met het wijkteam, want soms zijn ook zorgvraagstukken of andere dingen aan de hand. En dan proberen we natuurlijk altijd eventjes daarover af te stemmen met elkaar om te kijken: Gaat het nou goed of niet?’, besluit Diepemaat.

In het verhaal van de Enschedese wethouder kan Ellen zich niet vinden. ‘Mijn vriendin haar zusje heeft ook in Enschede gewoond met twee kindjes en een heel klein appartementje. Die heeft vier jaar lang gereageerd voor een woning. Ze heeft pas dit jaar eentje gekregen.’ Volgens Ellen wordt zeker niet alles in de praktijk uitgevoerd wat wel wordt beweerd door in dit geval de gemeente.

Dat Ellen geen urgentie kan krijgen, stoort haar. ‘Wat voor situatie is er erger dan de mijne? Met vier kinderen op straat komen te staan.’ Volgens Ellen komen alleen mensen in aanmerking voor urgentie als ze te maken hebben met huiselijk geweld. ‘Dus dan zou ik mij in elkaar moeten laten slaan door mijn ex en dan pas kunnen ze mij helpen?’ Ze lijkt er weinig van te begrijpen.

Veel schimmel

Na het gesprek laat Ellen haar huidige woning zien, om te beginnen bij een smalle ruimte achter de eettafel. Daar is een kleine douche te zien met ernaast een wasbak, waar de tanden kunnen worden gepoetst. Ook de wasmachine staat daar, waardoor de kleine ruimte nog kleiner wordt. De eerste schimmel was al te zien boven de wasmachine. Snel door naar de slaapkamer van haar kinderen, waar twee stapelbedden stonden en een kledingkast. Een typische meidenkamer met roze dekbed en wat speelgoed. Terwijl de kinderen vrolijk aan het ronddansen waren, zie je dat ze niet veel ruimte hebben.

Schimmel zit gelukkig niet op de slaapkamer van haar dochters, maar wel in de kleine slaapkamer van haarzelf. De hele muur achter het bed zit vol schimmel, zelfs een beetje op het gordijn. Ellen vertelt dat ze daar niet graag slaapt, en dat ze soms zelfs bij haar kinderen slaapt of op de bank. Ze doet er van alles aan om het weg te krijgen, maar het lukt haar niet. Ze neemt er genoegen mee zo lang ze daar mag blijven wonen. Ondertussen blijft Ellen reageren op appartementen en hoopt ze, voordat ze eruit moet, een nieuwe woning te hebben gevonden. Schimmel of niet, ze wil koste wat kost niet weer op straat terechtkomen.

* De echte naam van Ellen is bekend bij de redactie.

Meer weten over de woningnood in de provincie Overijssel? Een overzicht van het laatste nieuws vind je op Publiekplein. Volg ons ook op Facebook en Instagram voor de laatste updates. Zelf ook te maken met de woningnood in de provincie Overijssel? Laat het ons dan vooral weten via social media of de mail.